Δικαίωμα;

 

Έχεις δικαίωμα να καταρρεύσεις μόνο για ένα λεπτό.

Το πολύ, για πέντε.

Μετά, επιβάλλεται η επιστροφή σου.

Η επανένταξή σου.

Η ζωή σου.

 

Μετά από αυτό το ανεκτίμητο δικαίωμα της κατάρρευσης

υποχρέωσή σου παραμένει να συνεχίσεις.

Να συνεχίσεις.

Να υπάρχεις.

Να πονάς.

Να ζεις.

Να χαμογελάς.

 

One-two, one-two..

Self control, self control, self control...

 

You can now get back to life.

Collapsing is no more permitted.

 

Σίσυφος ή Φοίνικας;

 

Σίσυφος ή Φοίνικας;

Συνέχεια ρωτούσες.

Καιγόσουν, και πετούσες.

 

Σίσυφος ή Φοίνικας;

Συνέχεια φοβόσουν.

Πετούσες, και καιγόσουν.

 

Σίσυφος ή Φοίνικας;

Η' μήπως, και τα δύο;

Πήρες την ψυχή στα χέρια,

μια ευχή στ'αστέρια,

διαρκώς αναρωτιόσουν,

σαφώς θα προχωρούσες.

 

~

S.P. (13/12/2011)

[caption id="attachment_162" align="aligncenter" width="535" caption="Όπως λέει και ο Καμύ στον Καλιγούλα, «οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι» και όσοι εξεγείρονται ενάντια σε αυτή τη μοίρα «ζητάνε το φεγγάρι»....Κυλάμε το λίθο του Σισύφου, ελπίζοντας να τον πάμε στην κορυφή. Ο λίθος όμως γλιστράει απ' τα χέρια μας και πάει με πάταγο στο βάραθρο.Αυτό όμως το βάραθρο πρέπει να το αγαπήσουμε και να το βιώσουμε ως το τέλος..."][/caption]

 

 

Χάθηκες*

Χάθηκες.

Ξανά.

Χάθηκες.

Και σε έψαξα.

Κάπου ανάμεσα στα χρώματα και τα αρώματα.

Μάντεψε.

Σε βρήκα.

Σε βρήκα στη θάλασσα, στον αέρα, στο χώμα, στη φωτιά.

Ναι, στη φωτιά.

Έκαιγες. Και καιγόσουν.

Μα, σε βρήκα.

Και σε κράτησα σφιχτά.

Ώσπου, γίναμε και οι δύο στάχτη.

 

[caption id="attachment_147" align="aligncenter" width="600" caption="ώσπου γίναμε και οι δύο στάχτη..."][/caption]

 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

 on Wednesday, 28 September 2011 at 22:13

Πες μου μια ιστορία.

Τι είδους ιστορία, παιδί μου;

Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλον τον κόσμο.

Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;

Δεν υπάρχει τέλος.*

 

ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ του τετραθέσιου αγκαλιαστικού ξαπλωτερού καναπέ που έχει φιλοξενήσει όλες τις ψυχολογικές μου μεταπτώσεις της τελευταίας επταετίας, συλλογιέμαι πως πιο αισόδοξη σκέψη δεν πρόκειται να εφεύρω στη ζωή μου.

Διότι αν εσείς βιαστήκατε να υποθέσετε ότι επέλεξα το απόσπασμα για να σχολιάσω ταλαιπωρίες και μαρτύρια ατελεύτητα,

πλανηθήκατε πλάνην οικτράν.

Αντιθέτως, έχοντας περάσει σε κατάσταση ζεν κατόπιν συμβουλής ιατρού και για να αποφύγω εγκεφαλικά ή και καρδιακά επεισόδια, ανακαλύπτω πλέον την παρηγορητική επίδραση του άπειρου στη ζωή μου.

 

Δεν υπάρχει τέλος. Και καθετί που μοιάζει με τέλος, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια καμπή, μια άνω τελεία, το τέλος μιας παραγράφου σε ένα κείμενο που συνεχίζει να γράφεται εσαεί.

 

Δεν υπάρχει "ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα". Διότι το καλά και το καλύτερα τα κερδίζεις μέρα με την ημέρα. Την επομένη ξαναρχίζεις να χτίζεις το καλά σου, γιατί τόση είναι η διάρκειά του. Έχει βραχυτάτη ημερομηνία λήξης.

Για να το κάνω πιο λιανά, στη δική μου μετάφραση το "δεν υπάρχει τέλος" σημαίνει δεν υπάρχει τέλος στην προσπάθεια, στον αγώνα, στον σεβασμό, στην αγάπη, στην καλή διάθεση, στην αξιοπρέπεια, στον έρωτα, στο πάθος, στην έμπνευση, στον κόπο. Κάθε μέρα που τελειώνει  με χαμόγελο ή έστω με με έναν ήσυχο ύπνο είναι μια κερδισμένη μέρα. Ένα μικρό ευτυχισμένο τέρμα σε μια ιστορία δίχως τέλος.

 

Δεν είμαι ηλιθιωδώς αισιόδοξη, ωστόσο, ναι, προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Προτιμώ, αντί να σκύβω το κεφάλι και να γονατίζω κάνοντας  μετάνοιες προσευχόμενη για τη σωτηρία μου σε αδιάφορους θεούς, να δίνω μικρές καθημερινές μάχες. Κι ας κερδίζω τις μισές ή λιγότερες.

 

Κοίτα πόσο παρηγορητικό είναι αυτό το "δεν υπάρχει τέλος". Σου δίνει περιθώρια επανόρθωσης.

Τίποτε δεν είναι οριστικό από την στιγμή που δεν τελειώνει. Δίνει και περιθώρια βελτίωσης, ανάπτυξης, ανάκαμψης.

Δείχνει πως έχει χιούμορ η ζωή. Ακόμη και διεστραμμένο.

 

Αρκεί να μην τα μπλέξεις.

Δεν υπάρχει τέλος δεν σημαίνει πως δεν τελείωσε η σχέση σου με τον Μάκη. Ούτε πως δεν τελείωσε η δουλειά σου εκεί που σε απέλυσαν. Ούτε ότι θα φέρεις πίσω στη ζωή αγαπημένους σου ανθρώπους.

Έχει να κάνει με σένα, αποκλειστικά. Ο εργασιακός σου βίος δεν τελειώνει, αλλάζει. Ο Μάκης έφυγε, θα έρθει κάποια στιγμή ο Τάκης. Ο πόνος της απώλειας δεν φεύγει, μόνο μαλακώνει, κι εσύ μαθαίνεις να ζεις αλλιώς, με την απουσία.

 

Όμως, ζεις.

Κι όσο ζεις, δεν υπάρχει τέλος.

 

της Νανάς Δαρειώτη

 

 

*Από το μυθιστόρημα "Πες μου μια ιστορία" (τίτλος πρωτοτύπου: "Lighthousekeeping") της Τζάνετ Ουίντερσον, μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Μελάνι, 2007.

 

Hello world! - Πες μου.

Πες μου.

Πες μου.

Άκουσέ με.

Και πες μου.

Τί φοβάσαι;

Μη φοβάσαι.

Γιατί;

Γιατί;

Σε έχουν πνίξει τα 'γιατί'.

Πες μου.

Τί είναι; Τί απ'ολα είναι;

Ο πόνος;

Ο θάνατος;

Η μοναξιά;

Ο φόβος.

Μάλλον αυτό, ε;

Ο φόβος. Κι ο φόβος του φόβου. Η σκέψη του φόβου, κι ο φόβος της σκέψης.

Μη φοβάσαι.

Τί φοβάσαι;

Πες μου.

Το σκοτάδι;

Δεν υπάρχει σκοτάδι.

Ακόμα κι αυτό σηματοδοτείται από το φως.

Ορίζεται από αυτό.

Από την απουσία του, την έλλειψή του.

Πες μου.

Τί φοβάσαι;

Μη φοβάσαι.

Αγκάλιασε το φόβο σου, και μη φοβάσαι.

Πες μου.

Φοβάσαι ακόμα;

Ξέρεις τι λένε...

Ότι το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν το γλυκοχάραμα.

Σε φιλώ,

Σάρρα

Sparklin' mood***

Sparklin' mood***

Θέλω...

Sarra7*'s Cloudcasts on Mixcloud

Πριν καν

Πριν καν μάθει να περπατάει, είχε μάθει να δουλεύει.
Πριν καν ξεστομίσει τις πρώτες του λέξεις, είχε αναλάβει μέγιστα καθήκοντα.
Πριν καν καταλάβει ότι η εφηβεία ήταν εκεί, αυτός έπρεπε να φέρεται, να σκέφτεται και να ενεργεί ως ενήλικας.
Δεν είχε περιθώρια. Δεν είχε επιλογή. 
Δεν ήταν καν σίγουρος ότι ο ίδιος το είχε αποφασίσει.
Ότι είχε αποφασίσει πως θα έθαβε την παιδική κι εφηβική του ηλικία. 
Ότι είχε γεννηθεί ενήλικας.
Σε στιγμές που ξεχνιόταν, που 'χαλάρωνε', 
καθώς οι σφαίρες χάρασσαν τροχιές ανταλλασσόμενες πάνω από το κεφάλι του, 
το παιδί γυρνούσε ξανά.
Ξεχνιόταν τελείως.
Και πήγαινε κι 'έκλεβε' τσαμπιά σταφυλιών από τον κήπο τους. Τον δικό τους κήπο. 
Που ήταν υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, υπό την απειλή όπλων.
Το παιδομάζωμα το είχε γλιτώσει.
Την παιδοζωή, την λαχταρούσε. 
Αλλά, δεν είχε επιλογή.
Πριν καν μεγαλώσει, έπρεπε να ήταν 'μεγάλος'.
Στην εφηβεία - ποια εφηβεία, δηλαδή - ήταν ήδη πολύ 'μεγάλος'. 
Δεκατριών χρονών, κι έπρεπε να βγάζει μεροκάματο.
Έκανε όμως και τις τρέλες του. Πειραματιζόταν. Πείραζε. Ο έφηβος διεκδικούσε κομμάτι από τη ζωή του. Με απίστευτη ορμή, και όνειρα, και δύναμη. Δύναμη από τις εσώτερες στοιβάδες της ύπαρξής του.
Όλα μπερδεμένα.
Πότε γεννήθηκε; Πώς; Πότε δούλεψε; Εδώ. Εκεί. Πότε ανδρώθηκε; 
Πότε κυνήγησε τα όνειρά του;
Πότε υπηρέτησε την μαμά πατρίδα; 
Πότε πληγώθηκε;
Πότε χάρηκε;
Πότε έζησε;
Πριν καν καταλάβει τί έπρεπε να γίνει, το είχε ήδη εφαρμόσει. 
Πού χρόνος για σκέψεις; Για συναισθηματισμούς; Για συναισθήματα;
Πριν καν ζήσει ως μωρό, ως μικρό παιδί, είχε γίνει άνδρας.
Γεννήθηκε άνδρας. Όμως, ποτέ δεν άφησε το μικρό παιδί μέσα του να πεθάνει.
Όποτε το χρειάζεται, γυρνάει πίσω, γυρνάει μέσα, και το ξαναφωνάζει. Το αγκαλιάζει ξανά. 
Του αξίζει, άλλωστε.
Και η αγάπη, και οι αγκαλιές. Και όλα.
Σε αυτό το παιδί, σε αυτόν τον έφηβο, σε αυτόν τον άντρα, αξίζουν τα πάντα. Τα πάντα.
 Θαύματα, ανατροπές, ομορφιές, χαρές.
Πριν καν καταλάβω ότι θα μπορούσα να τον αγαπήσω, τον αγαπούσα ήδη. 


Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει.. Η' αν θα το καταλάβει ποτέ.
Αλλά, το παιδί αυτό είναι ακόμα εδώ. Δυνατό και με πολλά 'θέλω'. Και με πολλά όνειρα, κι ανησυχίες μαζί. Γεμάτο με πυγμή και έμπνευση, κι ας μην το καταλαβαίνει. 
Ευτυχώς. 


Το παιδί αυτό, το αγαπάω.

Σάρρα Π. (2011, 19, 9)

*Μια αμοιβάδα*

Θέλω να είμαι η ερώτηση στην απάντησή σου

θέλω να βρίσκω στα κλεφτά τη θύμισή σου

Θέλω να κλαίω όταν εσύ πονάς

θέλω να λέω ότι μάλλον μ'αγαπάς

Μια αμοιβάδα όμως δεν μπορεί

να μετατρέψει το τέλος σε αρχή

υπάρχει μόνη, και προσπαθεί

να ζει καλά σε φυλακή.

Σε φυλακή που'χει διαλέξει

που άθελά της έχει μπλέξει

γιατί ποτέ της δεν ήθελε να είναι αμοιβάδα

γούσταρε πάντα βόλτες στη λιακάδα.

Μια αμοιβάδα μοναχική,

που πάντα ονειρευόταν,

πως συναντούσε εσένανε,

διαρκώς ερωτευόταν.

Κι ύστερα έκλεισε ερμητικά,

άφησε την πνοή της,

στην αγκαλιά σου βρέθηκε,

κι άρχισε η ζωή της.

**********************************************

Πάλι / Το άλλο μου μισό

Πάλι

Το άλλο μου μισό

δεν υπάρχει

Το άλλο σου μισό

ίσως να'ρθει

υπάρχουν πιθανότητες

άπειρες εκκρεμότητες

το σύμπαν προνοεί

εσένα ευνοεί

το άλλο σου μισό

όπως και να'χει

θα έρθει να σε βρει

Το άλλο μου ολόκληρο

σαφώς θα εμφανιστεί

χωρίς να κλονιστεί

η πίστη στην αγάπη.

Πάλι θα πιστέψω

και ξανά θα στρέψω

τα φώτα μου στο σκότος

Πάλι θα μπορώ

την καρδιά να βρω

θα ακουστεί ο κρότος.

Το άλλο μου ολόκληρο

συνέχεια ονειρεύεται

το πώς να είναι ένα.

The Sky Is Over*

The Sky Is Over*

So they say.

What do you?

Blossom Day*

*****************************************

For some reason

I don't yet know

The show must go on.

For some reason

I can't yet think

The process must continue.

For some reason

I can't yet feel

The love must conquer all.

Processing is a fact

With or without an act.

It vanishes the old

Remember to be bold.

Consider to be true

Try to sail through.

Through the troubles

Through the doubles

through distinction

Avoid extinction.

Through time and space

I'm trying to replace

my everydays

with blossom days. ****

*******************************

Τα κομμάτια μου (Οι άνθρωποί μου)

Ένα ένα, τα κομμάτια του εαυτού μου πεθαίνουν.

Του παλιού μου εαυτού.

Έρχονται και μου χτυπούν φιλικά την πλάτη,
λέγοντάς μου...
''- Φεύγουμε τώρα, καιρός για εσένα, να προχωρήσεις,
χωρίς εμάς...
καιρός να αποκτήσεις νέα κομμάτια'.
- Σταθείτε...πού πάτε; τους φωνάζω. Πονάω, μην φεύγετε.''

Πονάω.

Είστε δικά μου.
Είστε της παιδικής μου ηλικίας.
Είστε η εφηβεία μου.
Είστε τα πρώτα ενήλικα χρόνια.
Πού πάτε;;

''Φεύγουμε, φύγαμε ήδη... δεν είμαστε εκεί..
μόνο η σκιά μας...
μόνο το κενό που άφησε η απουσία μας..
Δεν μας χρειάζεσαι πια.''

Μα, πονάω...

'' Να μην πονάς...Κάνε τον πόνο δύναμη.''

Ξανακοιτάζω τα κενά που παρέμειναν..

Τί πονάει τελικά περισσότερο: 
Η παρουσία ή η απουσία;
Η συνήθεια ή η ανατροπή;

'' 'Ο,τι και να γίνει,
κράτα μέσα σου, για πάντα, ζωντανό, το παιδί.
Τα κομμάτια που πεθαίνουν, μην τα φοβάσαι.
θα σε ξανάβρουν, παρακάτω, με άλλη μορφή.''
 
Και τώρα;

Και τώρα, τί γίνεται δηλαδή;

Μεγαλώνω;

Ωριμάζω;

Αστείες λέξεις...πόσο αστείες..
Κι ώρες ώρες, πόσο ψεύτικες...

'γιατρέ μου, θα γίνω καλά;'

***** θα ξαναγίνω ποτέ παιδί, με όλα τα κομμάτια του;;;

 by S.P.