Ήρθες;


Πες μου.



Κι άκουσέ με.


Μη μιλάς.
Απλά, άκου.

ας περιαυτολογήσουμε...

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Τα κομμάτια μου (Οι άνθρωποί μου)


Ένα ένα, τα κομμάτια του εαυτού μου πεθαίνουν.

Του παλιού μου εαυτού.


Έρχονται και μου χτυπούν φιλικά την πλάτη,
λέγοντάς μου...
''- Φεύγουμε τώρα, καιρός για εσένα, να προχωρήσεις,
χωρίς εμάς...
καιρός να αποκτήσεις νέα κομμάτια'.
- Σταθείτε...πού πάτε; τους φωνάζω. Πονάω, μην φεύγετε.''


Πονάω.

Είστε δικά μου.
Είστε της παιδικής μου ηλικίας.
Είστε η εφηβεία μου.
Είστε τα πρώτα ενήλικα χρόνια.
Πού πάτε;;

''Φεύγουμε, φύγαμε ήδη... δεν είμαστε εκεί..
μόνο η σκιά μας...
μόνο το κενό που άφησε η απουσία μας..
Δεν μας χρειάζεσαι πια.''

Μα, πονάω...

'' Να μην πονάς...Κάνε τον πόνο δύναμη.''


Ξανακοιτάζω τα κενά που παρέμειναν..


Τί πονάει τελικά περισσότερο: 
Η παρουσία ή η απουσία;
Η συνήθεια ή η ανατροπή;

'' 'Ο,τι και να γίνει,
κράτα μέσα σου, για πάντα, ζωντανό, το παιδί.

Τα κομμάτια που πεθαίνουν, μην τα φοβάσαι.
θα σε ξανάβρουν, παρακάτω, με άλλη μορφή.''
 

Και τώρα;

Και τώρα, τί γίνεται δηλαδή;

Μεγαλώνω;

Ωριμάζω;

Αστείες λέξεις...πόσο αστείες..
Κι ώρες ώρες, πόσο ψεύτικες...

'γιατρέ μου, θα γίνω καλά;'


***** θα ξαναγίνω ποτέ παιδί, με όλα τα κομμάτια του;;;









 by S.P.
Powered By Blogger

JOY* Division*

JOY* Division*
if you always create it, you' ll never have to divide it...*

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Assassinin'

Hide and Seek! Look and See...