Ήρθες;


Πες μου.



Κι άκουσέ με.


Μη μιλάς.
Απλά, άκου.

ας περιαυτολογήσουμε...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Ο άλλος εαυτός

(a tribute by - and to - gem)

Aπό παιδί θυμάμαι ένα πόνο στο λαιμό..
τις νύχτες φοβόμουν το σκοτάδι..
κρυβόμουν κάτω απ'την κουβέρτα σαν τρωκτικό..
και φανταζόμουν έξω στοιχειακά και δαίμονες
να περικυκλώνουν το κρεββάτι...

Όλα μου τα παιχνίδια έπαιρναν ζωή..
νόμιζα πως τα βράδια με κοιτούσαν;
Γίνονταν όλα κακά, την μέρα με ξεχνούσαν..
την νύχτα οι φωνές τους με ξυπνούσαν..

Από παιδί θυμάμαι είχα κάτι μέσα στην καρδιά..
μια θύμιση παλιά που απορούσε..
από πού ήρθαμε σαν διαβατάρικα πουλιά..
ή αν από τα αστέρια η σκούφια μας κρατούσε..

Σαν έφηβος μικρός, μικρός κι αμαρτωλός..
η φύση πια την φύση της ζητούσε...
τα αστέρια κοίταζα, ήτανε αύγουστος θερμός..
και ένιωσα πως κάτι μ'ακουμπούσε..

Μεγάλωσαν τα δέντρα στην κάτω γειτονιά..
και η ψυχή ωρίμασε, ανθούσε..
δεν ήταν η θλίψη, έκανε φτερά..
μα μια ανάμνηση παλιά..
σην επιφάνεια να βγει ζητούσε...

Ένα πρωινό ξύπνησα για τη δουλειά..
Περπάτησα σε δρόμους δίχως κόσμο..
Μα κάτι εκεί ψηλά, με φώναξε κλεφτά
και είπε "επ.. εσύ φαίνεσαι δικός μου"

Και είναι βράδια στοιχειακά..
δεν έχω πια παιχνίδια..
έχω τα μεγαλίστικα άχρηστα στολίδια..

Χωρίς να χώνομαι σε παπλώματα χοντρά..
κάτι ξυπνάει το βράδυ..
στο σπίτι μου και περπατά..

Δεν είναι αυτό, που νόμιζα παλιά..
δεν είναι εξωγήινος.. μάγισσα με φτερά..
είναι το άλλο μου εγώ που με αναζητά..

Παλεύει μέσα από το σκότος να αναδυθεί
να δείξει και σε μένα τα θαύματα που μπορεί..
Το βλέπω όταν ξυπνάω, το βλέπω πριν κοιμηθώ..
από παιδί το ένιωθα και το έτρεμα γι' αυτό..

Μου' λεγε ιστορίες ποιός ήμουν παλιά..
δεν ζούσα λέει εδώ περά...
και κάποτε απ'τις πλάτες μου εξείχανε φτερά..

Μου' λεγε πως με κάψανε μια μέρα λαμπερή
και πως απο τις στάχτες μου γεννήθηκαν
άνθρωποι πολλοί..

Μου' λεγε πως σαν ήρθα εδώ είχα αποστολή..
μα, γρήγορα, την ξέχασα και ρίχτηκα στο φαϊ..
Μου είπε ότι φτάσαμε από τον Ουρανό..
είμασταν πολύ όμορφοι, δοξάζαμε το Θεό..

Έσκυψα στο κεφάλι του, του μίλησα στο αυτί..
του είπα πως θυμήθηκα γιατί είχα πλαστεί..
γέλασε και μου έδωσε χαμόγελο πονηρό..
είπε "δεν με χρειάζεσαι πια..φεύγω στον ουρανό"

Κι έφυγε..
Αντίο..
Πάντα με τρόμαζες τα βράδια..
Γιατί τα φτερά σου στα σκοτάδια..
μοιάζαν με των εχθρών μου τις σκιές..
Αντίο..


(thank you, Gem...)

Μη μου μιλάτε, δεν ακούω - έχω καρότα στ'αυτιά...

ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ...

(a tribute to Clive Barker)

ΜΑΤΙΑ ; . . . ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,
ΑΛΑΝΙΑΡΑΣ ‘Η ΒΟΛΕΜΕΝΗΣ,
ΚΑΠΟΤΕ, ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΤΕ,
ΘΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΟΥΝ
ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ . . .

ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΘΑΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ . . .

ΣΕ ΑΕΝΑΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΗΔΕΝ,
ΣΑΝ ΑΟΡΑΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ . . .

ΑΦΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ,
ΟΛΑ ΠΙΑ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ
ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΟΝΟΜΑΖΕΣ «ΖΩΗ» . . .

ΕΧΕΙΣ ΝΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ
«ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ» . . . ;;;

ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΑΣΤΑΘΗΣ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΟ . . .

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ,
ΚΙ ΟΜΩΣ . . .
ΟΛΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΕΚΕΙ . . .

ΕΚΕΙ, ΟΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΗΣΥΧΟΣ,
Ή ΜΑΛΛΟΝ, ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΕΝΟΣ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
Ή ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΚΑΤΙ . . .

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ,
ΗΡΘΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ . . .

ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟΣ,
ΚΙ ΟΜΩΣ,
ΤΟΣΟ ΠΟΘΗΤΟΣ,
ΤΟΣΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ,
ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΙΟΣ . . .

ΚΙ ΕΣΥ ΑΛΛΑΞΕΣ . . .
ΕΓΙΝΕΣ ΑΠΟΤΟΜΟΣ,
ΦΑΙΝΟΣΟΥΝ ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ,
ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ ΜΕ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ,
ΑΙΣΘΑΝΟΣΟΥΝ ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ . . .

ΚΙ ΕΓΩ,
ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΕΤΑ . . .
ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ . . .
ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΗΤΑΝ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ . . .
Powered By Blogger

JOY* Division*

JOY* Division*
if you always create it, you' ll never have to divide it...*

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Assassinin'

Hide and Seek! Look and See...