Ήρθες;


Πες μου.



Κι άκουσέ με.


Μη μιλάς.
Απλά, άκου.

ας περιαυτολογήσουμε...

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Πριν καν


Πριν καν μάθει να περπατάει, είχε μάθει να δουλεύει.
Πριν καν ξεστομίσει τις πρώτες του λέξεις, είχε αναλάβει μέγιστα καθήκοντα.
Πριν καν καταλάβει ότι η εφηβεία ήταν εκεί, αυτός έπρεπε να φέρεται, να σκέφτεται και να ενεργεί ως ενήλικας.
Δεν είχε περιθώρια. Δεν είχε επιλογή. 
Δεν ήταν καν σίγουρος ότι ο ίδιος το είχε αποφασίσει.
Ότι είχε αποφασίσει πως θα έθαβε την παιδική κι εφηβική του ηλικία. 
Ότι είχε γεννηθεί ενήλικας.
Σε στιγμές που ξεχνιόταν, που 'χαλάρωνε', 
καθώς οι σφαίρες χάρασσαν τροχιές ανταλλασσόμενες πάνω από το κεφάλι του, 
το παιδί γυρνούσε ξανά.
Ξεχνιόταν τελείως.
Και πήγαινε κι 'έκλεβε' τσαμπιά σταφυλιών από τον κήπο τους. Τον δικό τους κήπο. 
Που ήταν υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, υπό την απειλή όπλων.
Το παιδομάζωμα το είχε γλιτώσει.
Την παιδοζωή, την λαχταρούσε. 
Αλλά, δεν είχε επιλογή.
Πριν καν μεγαλώσει, έπρεπε να ήταν 'μεγάλος'.
Στην εφηβεία - ποια εφηβεία, δηλαδή - ήταν ήδη πολύ 'μεγάλος'. 
Δεκατριών χρονών, κι έπρεπε να βγάζει μεροκάματο.
Έκανε όμως και τις τρέλες του. Πειραματιζόταν. Πείραζε. Ο έφηβος διεκδικούσε κομμάτι από τη ζωή του. Με απίστευτη ορμή, και όνειρα, και δύναμη. Δύναμη από τις εσώτερες στοιβάδες της ύπαρξής του.
Όλα μπερδεμένα.
Πότε γεννήθηκε; Πώς; Πότε δούλεψε; Εδώ. Εκεί. Πότε ανδρώθηκε; 
Πότε κυνήγησε τα όνειρά του;
Πότε υπηρέτησε την μαμά πατρίδα; 
Πότε πληγώθηκε;
Πότε χάρηκε;
Πότε έζησε;
Πριν καν καταλάβει τί έπρεπε να γίνει, το είχε ήδη εφαρμόσει. 
Πού χρόνος για σκέψεις; Για συναισθηματισμούς; Για συναισθήματα;
Πριν καν ζήσει ως μωρό, ως μικρό παιδί, είχε γίνει άνδρας.
Γεννήθηκε άνδρας. Όμως, ποτέ δεν άφησε το μικρό παιδί μέσα του να πεθάνει.
Όποτε το χρειάζεται, γυρνάει πίσω, γυρνάει μέσα, και το ξαναφωνάζει. Το αγκαλιάζει ξανά. 
Του αξίζει, άλλωστε.
Και η αγάπη, και οι αγκαλιές. Και όλα.
Σε αυτό το παιδί, σε αυτόν τον έφηβο, σε αυτόν τον άντρα, αξίζουν τα πάντα. Τα πάντα.
 Θαύματα, ανατροπές, ομορφιές, χαρές.
Πριν καν καταλάβω ότι θα μπορούσα να τον αγαπήσω, τον αγαπούσα ήδη. 


Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει.. Η' αν θα το καταλάβει ποτέ.
Αλλά, το παιδί αυτό είναι ακόμα εδώ. Δυνατό και με πολλά 'θέλω'. Και με πολλά όνειρα, κι ανησυχίες μαζί. Γεμάτο με πυγμή και έμπνευση, κι ας μην το καταλαβαίνει. 
Ευτυχώς. 


Το παιδί αυτό, το αγαπάω.








Σάρρα Π. (2011, 19, 9)
Powered By Blogger

JOY* Division*

JOY* Division*
if you always create it, you' ll never have to divide it...*

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Assassinin'

Hide and Seek! Look and See...