Ήρθες;


Πες μου.



Κι άκουσέ με.


Μη μιλάς.
Απλά, άκου.

ας περιαυτολογήσουμε...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ




ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ





 on Wednesday, 28 September 2011 at 22:13







Πες μου μια ιστορία.

Τι είδους ιστορία, παιδί μου;

Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλον τον κόσμο.

Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;

Δεν υπάρχει τέλος.*

 

ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ του τετραθέσιου αγκαλιαστικού ξαπλωτερού καναπέ που έχει φιλοξενήσει όλες τις ψυχολογικές μου μεταπτώσεις της τελευταίας επταετίας, συλλογιέμαι πως πιο αισόδοξη σκέψη δεν πρόκειται να εφεύρω στη ζωή μου.

Διότι αν εσείς βιαστήκατε να υποθέσετε ότι επέλεξα το απόσπασμα για να σχολιάσω ταλαιπωρίες και μαρτύρια ατελεύτητα,

πλανηθήκατε πλάνην οικτράν.

Αντιθέτως, έχοντας περάσει σε κατάσταση ζεν κατόπιν συμβουλής ιατρού και για να αποφύγω εγκεφαλικά ή και καρδιακά επεισόδια, ανακαλύπτω πλέον την παρηγορητική επίδραση του άπειρου στη ζωή μου.

 

Δεν υπάρχει τέλος. Και καθετί που μοιάζει με τέλος, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια καμπή, μια άνω τελεία, το τέλος μιας παραγράφου σε ένα κείμενο που συνεχίζει να γράφεται εσαεί.

 

Δεν υπάρχει "ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα". Διότι το καλά και το καλύτερα τα κερδίζεις μέρα με την ημέρα. Την επομένη ξαναρχίζεις να χτίζεις το καλά σου, γιατί τόση είναι η διάρκειά του. Έχει βραχυτάτη ημερομηνία λήξης.

Για να το κάνω πιο λιανά, στη δική μου μετάφραση το "δεν υπάρχει τέλος" σημαίνει δεν υπάρχει τέλος στην προσπάθεια, στον αγώνα, στον σεβασμό, στην αγάπη, στην καλή διάθεση, στην αξιοπρέπεια, στον έρωτα, στο πάθος, στην έμπνευση, στον κόπο. Κάθε μέρα που τελειώνει  με χαμόγελο ή έστω με με έναν ήσυχο ύπνο είναι μια κερδισμένη μέρα. Ένα μικρό ευτυχισμένο τέρμα σε μια ιστορία δίχως τέλος.

 

Δεν είμαι ηλιθιωδώς αισιόδοξη, ωστόσο, ναι, προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Προτιμώ, αντί να σκύβω το κεφάλι και να γονατίζω κάνοντας  μετάνοιες προσευχόμενη για τη σωτηρία μου σε αδιάφορους θεούς, να δίνω μικρές καθημερινές μάχες. Κι ας κερδίζω τις μισές ή λιγότερες.

 

Κοίτα πόσο παρηγορητικό είναι αυτό το "δεν υπάρχει τέλος". Σου δίνει περιθώρια επανόρθωσης.

Τίποτε δεν είναι οριστικό από την στιγμή που δεν τελειώνει. Δίνει και περιθώρια βελτίωσης, ανάπτυξης, ανάκαμψης.

Δείχνει πως έχει χιούμορ η ζωή. Ακόμη και διεστραμμένο.

 

Αρκεί να μην τα μπλέξεις.

Δεν υπάρχει τέλος δεν σημαίνει πως δεν τελείωσε η σχέση σου με τον Μάκη. Ούτε πως δεν τελείωσε η δουλειά σου εκεί που σε απέλυσαν. Ούτε ότι θα φέρεις πίσω στη ζωή αγαπημένους σου ανθρώπους.

Έχει να κάνει με σένα, αποκλειστικά. Ο εργασιακός σου βίος δεν τελειώνει, αλλάζει. Ο Μάκης έφυγε, θα έρθει κάποια στιγμή ο Τάκης. Ο πόνος της απώλειας δεν φεύγει, μόνο μαλακώνει, κι εσύ μαθαίνεις να ζεις αλλιώς, με την απουσία.

 

Όμως, ζεις.

Κι όσο ζεις, δεν υπάρχει τέλος.

 

της Νανάς Δαρειώτη

 

 

*Από το μυθιστόρημα "Πες μου μια ιστορία" (τίτλος πρωτοτύπου: "Lighthousekeeping") της Τζάνετ Ουίντερσον, μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Μελάνι, 2007.

 




Hello world! - Πες μου.

Πες μου.

Πες μου.

Άκουσέ με.

Και πες μου.

Τί φοβάσαι;

Μη φοβάσαι.

Γιατί;

Γιατί;

Σε έχουν πνίξει τα 'γιατί'.

Πες μου.

Τί είναι; Τί απ'ολα είναι;

Ο πόνος;

Ο θάνατος;

Η μοναξιά;

Ο φόβος.

Μάλλον αυτό, ε;

Ο φόβος. Κι ο φόβος του φόβου. Η σκέψη του φόβου, κι ο φόβος της σκέψης.

Μη φοβάσαι.

Τί φοβάσαι;

Πες μου.

Το σκοτάδι;

Δεν υπάρχει σκοτάδι.

Ακόμα κι αυτό σηματοδοτείται από το φως.

Ορίζεται από αυτό.

Από την απουσία του, την έλλειψή του.

Πες μου.

Τί φοβάσαι;

Μη φοβάσαι.

Αγκάλιασε το φόβο σου, και μη φοβάσαι.

Πες μου.

Φοβάσαι ακόμα;

Ξέρεις τι λένε...

Ότι το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν το γλυκοχάραμα.

Σε φιλώ,

Σάρρα


Powered By Blogger

JOY* Division*

JOY* Division*
if you always create it, you' ll never have to divide it...*

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Assassinin'

Hide and Seek! Look and See...