Όμως...

Δάκρυα...σίδερα...
Καυτά... πυρωμένα...
Για εμένα, δεν υπάρχει γυρισμός..
Ήθελα να ζήσω, όμως στην πορεία ξεχάστηκα.
Και...τελικά...έζησα.
Ήθελα να αγαπήσω, αλλά κάτι συνέβη.
Και...τελικά..αγάπησα. Πολύ.
Ήθελα να σκεφτώ ποιός είμαι, και η ζωή πέρασε, και πέρασα αλλού.
Ήξερα ότι κάποιος είμαι, αλλά δεν ήξερα ποιός.
Έψαχνα διαρκώς, απεγνωσμένα.
Ακόμα και ο ύπνος έδινε στιγμές.
Που κάποια στιγμή τελειώσαν και αυτές...

Between my bro and I...

- ο ερωτας στα χρονια της χολερας
με το πανι μιας σκισμενης παντιερας
- καλύτερα...μιας ανύπαρκτης παντιέρας..
- και στο βαθος της αγωνιας το τερας
- Και η πεντάμορφη; Πού είναι;
- πενταμορφη,σου κλεψαν το χρυσομαλλο δερας
- μου έμειναν, όμως, τα αστέρια..
- ναι αλλα κι αυτα πεφτουνε σε ξενα λημερια
ή χερια
- παραμένουν πάντα αστέρια... κι έτσι, τα ξένα λημέρια (ή τα χέρια) γίνονται δικά σου...
- λημερια χερια ο δρομος στο τελος του ουρανου μοιαζει απροσπελαστος
και εγω αγελαστος
- σ’αφήνω στον αγέρα, για να σε βρω στο φως..
- με τον αγερα πλουσιος και με το φως φτωχος
εγινε ο απολογισμος
- μα, φτωχός κι αν είμαι... δε φοβάμαι, δεν πονώ...
- οσο κι αν δεν ειναι αρκετο,οσο κι αν στις θυελλες τραγουδω?
- ανεμογυρίσματα, ανεμοσκορπίσματα ... η ίδια μου η ζωή..
- μια στο αγνωστο φυγη...πληγη,αιματος σταλαγματια απο του συμπαντος την πηγη
- γιατί? με ρωτούσες με απορία... δε φταίω εγώ, σου'λεγα.. είναι η πορεία... προς το σύμπαν και το δάκρυ... προς το σκοτεινό φεγγάρι...
- απολυτη η διαδρομη...κανεις πως λοξοδρομει?δε φερουμε αρκετα μπαγκαζια,σε ονειρα με πατημενα γκαζια?
- δεν ωφελούν τώρα τα νάζια... ποιόν πας να τουμπάρεις? μόνος σου εσύ, σε αυτήν την διαδρομή, και ο οδηγός και ο επιβάτης πάλι μόνο εσύ...
- καμια ανοχη λοιπον στο ενοχο μου το παρον...εγω ο υπογραφων στου αδηλου μου του αναθεματος ο δηλων...
- Η ανοχή είναι ενοχή, μου είπες... ένοχος, λοιπόν, κι εγώ.. έξω από πρέπει, έξω από θέλω, οργή που θρέφω, πώς καταστέλλω?
- αφηνεις την τρικυμια να ξεσπασει ,στην ακτη το ασημοχρυσο καραβι να ξεβρασει κι εκει με τις σειρηνες να γελασει...ετσι,θα ξεχασει...
- θα ξεχάσει... νομίζεις? εντάξει... πάντα εν τάξει, δε γίνεται τίποτα... πάμε μαζί σε τρικυμίες και χαλασμούς, μαζί και στα ουράνια τόξα...
- και του ουρανου τη δοξα να ταζουν,οι καρδιες παντα θα αναστεναζουν και το κενο θα αναταραζουν....ανωφελο κι αν ειναι,μη μου μιλας για ομορφια,φενακη ειναι και ανημπορια,στου παγωμενου χειμωνα την θωρια
- να σου μιλήσω για ομορφιά... ναι, το θέλω... την μέσα ομορφιά μας... που, ψεύτικη δεν είναι - παντοτινή όσο και η ψυχή μας...
- και οι διαρρηκτες της ψυχης,πως τους αφηνουμε να μπουνε?...ξεχνανε καποιοι αφου ανοιξουν,στο κορμι μας να στηριξουν τον μισο τους εαυτο και μετα να μην κλειδωσουν και οι εισβολεις να αφουγκραστουν και την χαρα μας αδιακριτα να κρυφακουνε

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ..." ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ"...

Το είχα ξεχάσει..
ότι μπορούσα να γράφω εδώ..
και κάτι - δεν θυμάμαι ακριβώς τί - μου το θύμησε... (επιλεκτική μνήμη;; Μπορεί...)

Ακριβώς έναν Σεπτέμβρη μετά, και τίποτα δεν έχει αλλάξει..

Εξακολουθεί τραγικό...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ..." ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ"...

Το είχα ξεχάσει..
ότι μπορούσα να γράφω εδώ..
και κάτι - δεν θυμάμαι ακριβώς τί - μου το θύμησε... (επιλεκτική μνήμη;; Μπορεί...)

Ακριβώς έναν Σεπτέμβρη μετά, και τίποτα δεν έχει αλλάξει..

Εξακολουθεί τραγικό...