Ένα ένα, τα κομμάτια του εαυτού μου πεθαίνουν.
Του παλιού μου εαυτού.
Έρχονται και μου χτυπούν φιλικά την πλάτη,
λέγοντάς μου...
''- Φεύγουμε τώρα, καιρός για εσένα, να προχωρήσεις,
χωρίς εμάς...
καιρός να αποκτήσεις νέα κομμάτια'.
- Σταθείτε...πού πάτε; τους φωνάζω. Πονάω, μην φεύγετε.''
Πονάω.
Είστε δικά μου.
Είστε της παιδικής μου ηλικίας.
Είστε η εφηβεία μου.
Είστε τα πρώτα ενήλικα χρόνια.
Πού πάτε;;
''Φεύγουμε, φύγαμε ήδη... δεν είμαστε εκεί..
μόνο η σκιά μας...
μόνο το κενό που άφησε η απουσία μας..
Δεν μας χρειάζεσαι πια.''
Μα, πονάω...
'' Να μην πονάς...Κάνε τον πόνο δύναμη.''
Ξανακοιτάζω τα κενά που παρέμειναν..
Τί πονάει τελικά περισσότερο:
Η παρουσία ή η απουσία;
Η συνήθεια ή η ανατροπή;
'' 'Ο,τι και να γίνει,
κράτα μέσα σου, για πάντα, ζωντανό, το παιδί.
Τα κομμάτια που πεθαίνουν, μην τα φοβάσαι.
θα σε ξανάβρουν, παρακάτω, με άλλη μορφή.''
Και τώρα;
Και τώρα, τί γίνεται δηλαδή;
Μεγαλώνω;
Ωριμάζω;
Αστείες λέξεις...πόσο αστείες..
Κι ώρες ώρες, πόσο ψεύτικες...
'γιατρέ μου, θα γίνω καλά;'
***** θα ξαναγίνω ποτέ παιδί, με όλα τα κομμάτια του;;;
by S.P.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου