Χορός..

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_


Ασθένεια Αιώνια
Ανίατη Θαρρώ
Υπάρχει και Εξελίσσεται
Χορεύει τον Χορό
που μόνος του ορίζει
Σε Κάθε Μετερίζι
Ρυθμό και Αρμονία
Παντοτινή Ανία.

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

LUCKY NUMBER 7...!

 

 

Lucky Number S(l)even..! 

Take me straight to Heaven. 

With only one circumvention, 

for each and every situation. 

As loud as hell. 

With or without a spell.

 

 

Nothing Finished. Just started.

Τρελλαμένη..
Τίποτα άλλο δεν νιώθω αυτό τον καιρό,
τίποτα άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ..
Η' μάλλον, σκέφτομαι...με απίστευτες ταχύτητες και σε απίστευτες στροφές, δέκα μυαλά μαζί..
Και η καρδιά; Τα θέλω της κι αυτή.
Τίποτα δε θέλω.
Μόνο άγνωστα καινούρια μέρη, νέες διαδρομές, άγνωστους ανθρώπους.
Και μουσικές. Πολλές μουσικές. Μόνο μουσικές..

Απολαύστε μαζί μου...
με ή χωρίς...


http://www.youtube.com/watch?v=4z0CiLbUvi0

Δεν τους ταιριάζει η ησυχία...

**************************

Απωθημένα μην τα λες
τα ανεκπλήρωτά σου..

Θα σε ακούσουν,
και θα βγουν,
για να σε κυνηγήσουν..

Γιατί έχουν μνήμη, δύναμη,
παλμό και ανησυχία..
Η λήθη δεν τα αφορά
ούτε κι η νηνεμία..

Μα, κι έτσι αν γίνει τελικά,
και σε αναζητήσουν,
μην φοβηθείς τα μέσα σου
μην τ'αρνηθείς, μίλα τους,
για να σε αγαπήσουν..

*************************

Το Ατέρμονον..

****************************************

Κόκκινα ανεμίζοντα μπουμπούκια,
τριφωσφορίζοντα αλλοτριωμένα μάτια,
καρδιές ασίγαστα μαινόμενες,
κυκλοφορούν στη θύμησή μου.

Γιρλάντες χρυσοποίκιλτες,
της χίμαιράς μου έννοιες,
πυροβολούν στο διάβα τους,
λιμνάζοντα φαινόμενα.

Ματζίκες και κοντόφθαλμοι,
περαστικοί του μέλλοντος,
ξυπνήσαν και μου θύμησαν,
του κόσμου το ατέρμονο.


*****************************************

Since my last drop of essence.

Since my last drop of essence.

Only truth matters.

What heart can feel, and cover?

my mind cannot keep hiding the skeletons in the closet.

Frozen fears start to melt,

is there a way to forget,

and to start again from scratch,

with a hope in my hatch?

Burned salvation doesn't count,

and the reasons to be bound,

don't exist.

Find a better way out,

as a well-trained scout,

to resist.

Fly away,

beyond the sky,

try once more, to realize,

that the blackness from within,

can be colourful indeed.

Till the last drop of my essence...

Volcano in disguise...

I'm a volcano in disguise,
fire from within,
running away from the lava
will only make you serene
just for a few seconds,
before your unexpected, so desired death.
The inquisition has begun,
a vicious circle that has gone,
far beyond,
your so desired, unexpected sunset..

Ο άλλος εαυτός

(a tribute by - and to - gem)

Aπό παιδί θυμάμαι ένα πόνο στο λαιμό..
τις νύχτες φοβόμουν το σκοτάδι..
κρυβόμουν κάτω απ'την κουβέρτα σαν τρωκτικό..
και φανταζόμουν έξω στοιχειακά και δαίμονες
να περικυκλώνουν το κρεββάτι...

Όλα μου τα παιχνίδια έπαιρναν ζωή..
νόμιζα πως τα βράδια με κοιτούσαν;
Γίνονταν όλα κακά, την μέρα με ξεχνούσαν..
την νύχτα οι φωνές τους με ξυπνούσαν..

Από παιδί θυμάμαι είχα κάτι μέσα στην καρδιά..
μια θύμιση παλιά που απορούσε..
από πού ήρθαμε σαν διαβατάρικα πουλιά..
ή αν από τα αστέρια η σκούφια μας κρατούσε..

Σαν έφηβος μικρός, μικρός κι αμαρτωλός..
η φύση πια την φύση της ζητούσε...
τα αστέρια κοίταζα, ήτανε αύγουστος θερμός..
και ένιωσα πως κάτι μ'ακουμπούσε..

Μεγάλωσαν τα δέντρα στην κάτω γειτονιά..
και η ψυχή ωρίμασε, ανθούσε..
δεν ήταν η θλίψη, έκανε φτερά..
μα μια ανάμνηση παλιά..
σην επιφάνεια να βγει ζητούσε...

Ένα πρωινό ξύπνησα για τη δουλειά..
Περπάτησα σε δρόμους δίχως κόσμο..
Μα κάτι εκεί ψηλά, με φώναξε κλεφτά
και είπε "επ.. εσύ φαίνεσαι δικός μου"

Και είναι βράδια στοιχειακά..
δεν έχω πια παιχνίδια..
έχω τα μεγαλίστικα άχρηστα στολίδια..

Χωρίς να χώνομαι σε παπλώματα χοντρά..
κάτι ξυπνάει το βράδυ..
στο σπίτι μου και περπατά..

Δεν είναι αυτό, που νόμιζα παλιά..
δεν είναι εξωγήινος.. μάγισσα με φτερά..
είναι το άλλο μου εγώ που με αναζητά..

Παλεύει μέσα από το σκότος να αναδυθεί
να δείξει και σε μένα τα θαύματα που μπορεί..
Το βλέπω όταν ξυπνάω, το βλέπω πριν κοιμηθώ..
από παιδί το ένιωθα και το έτρεμα γι' αυτό..

Μου' λεγε ιστορίες ποιός ήμουν παλιά..
δεν ζούσα λέει εδώ περά...
και κάποτε απ'τις πλάτες μου εξείχανε φτερά..

Μου' λεγε πως με κάψανε μια μέρα λαμπερή
και πως απο τις στάχτες μου γεννήθηκαν
άνθρωποι πολλοί..

Μου' λεγε πως σαν ήρθα εδώ είχα αποστολή..
μα, γρήγορα, την ξέχασα και ρίχτηκα στο φαϊ..
Μου είπε ότι φτάσαμε από τον Ουρανό..
είμασταν πολύ όμορφοι, δοξάζαμε το Θεό..

Έσκυψα στο κεφάλι του, του μίλησα στο αυτί..
του είπα πως θυμήθηκα γιατί είχα πλαστεί..
γέλασε και μου έδωσε χαμόγελο πονηρό..
είπε "δεν με χρειάζεσαι πια..φεύγω στον ουρανό"

Κι έφυγε..
Αντίο..
Πάντα με τρόμαζες τα βράδια..
Γιατί τα φτερά σου στα σκοτάδια..
μοιάζαν με των εχθρών μου τις σκιές..
Αντίο..


(thank you, Gem...)

Μη μου μιλάτε, δεν ακούω - έχω καρότα στ'αυτιά...

ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ...

(a tribute to Clive Barker)

ΜΑΤΙΑ ; . . . ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,
ΑΛΑΝΙΑΡΑΣ ‘Η ΒΟΛΕΜΕΝΗΣ,
ΚΑΠΟΤΕ, ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΤΕ,
ΘΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΟΥΝ
ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ . . .

ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΘΑΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ . . .

ΣΕ ΑΕΝΑΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΗΔΕΝ,
ΣΑΝ ΑΟΡΑΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ . . .

ΑΦΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ,
ΟΛΑ ΠΙΑ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ
ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΟΝΟΜΑΖΕΣ «ΖΩΗ» . . .

ΕΧΕΙΣ ΝΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ
«ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ» . . . ;;;

ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΑΣΤΑΘΗΣ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΟ . . .

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ,
ΚΙ ΟΜΩΣ . . .
ΟΛΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΕΚΕΙ . . .

ΕΚΕΙ, ΟΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΗΣΥΧΟΣ,
Ή ΜΑΛΛΟΝ, ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΕΝΟΣ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
Ή ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΚΑΤΙ . . .

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ,
ΗΡΘΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ . . .

ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟΣ,
ΚΙ ΟΜΩΣ,
ΤΟΣΟ ΠΟΘΗΤΟΣ,
ΤΟΣΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ,
ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΙΟΣ . . .

ΚΙ ΕΣΥ ΑΛΛΑΞΕΣ . . .
ΕΓΙΝΕΣ ΑΠΟΤΟΜΟΣ,
ΦΑΙΝΟΣΟΥΝ ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ,
ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ ΜΕ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ,
ΑΙΣΘΑΝΟΣΟΥΝ ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ . . .

ΚΙ ΕΓΩ,
ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΕΤΑ . . .
ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ . . .
ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΗΤΑΝ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ . . .

enough said - not enough done...

Lady Lazarus

I have done it again.
One year in every ten
I manage it--

A sort of walking miracle, my skin
Bright as a Nazi lampshade,
My right foot

A paperweight,
My face featureless, fine
Jew linen.

Peel off the napkin
O my enemy.
Do I terrify?--

The nose, the eye pits, the full set of teeth?

The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be
At home on me

And I a smiling woman.
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments.
The peanut-crunching crowd
Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot--
The big strip tease.
Gentlemen, ladies

These are my hands
My knees.
I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman.
The first time it happened I was ten.
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all.
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

by Sylvia Plath

(τα είπε όλα η Σύλβια - δεν χρειάζεται να πω οτιδήποτε άλλο)

Nothingness

Demystified by ownself
Separated from the world
Invading the inner hopes,
and I am prone to all the psyches..

Dark rainbows over my feet
Dislocating my true beliefs
I wander,and i wonder...
Will the honours that have passed....
May return to share a blast?