Βοσκός Προβάτων

Υπάρχουν ποιητές που 'ναι τεχνίτες

Και δουλεύουνε τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τί λυπηρό να μη ξέρεις ν' ανθίζεις!
Να 'χεις να βάζεις στίχο σε στίχο,
όπως αυτός που χτίζει ένα τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δε στέκει!

Αλλά, το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία...

Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,
Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.
Κοιτάζω τα λουλούδια και γελώ...
Δε ξέρω αν με καταλαβαίνουν
ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω.

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου
είναι στη κοινή μας θεότητα
Που μας αφήνει να φύγουμε,
να ζήσουμε για τη Γη,

Ευτυχισμένοι, στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε
Ν' αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει
Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια
ανάγκη τον Θεό δεν έχει.

...

Ποτέ δε φύλαξα πρόβατα,
μα είναι σα να το 'χω κάνει.
Η ψυχή μου είναι σαν το βοσκό.
Ξέρει κι από αέρα κι από ήλιο
περπατώντας χέρι-χέρι με τις Εποχές
παρατηρώντας κι ακολουθώντας...

~ Φ. Πεσσόα ~

Ελευθερία

Αχ, τι ηδονή
το καθήκον σου να μη κάνεις,
ανοιχτό ένα βιβλίο να κρατάς και να μη διαβάζεις.

Να διαβάζεις! Τι πλήξη…
Μελέτη, τίποτα δε θα πει,
σε χρυσώνει ο ήλιος
και δίχως λογοτεχνία.

Κυλάει το ποτάμι, άσχημα ή όμορφα,
και δίχως τη δική σου έκδοση ειδική.
Κι η αύρα, αυτή
απ’ τη φύση της πρωινή,
έχει καιρό, δε βιάζεται.

Χαρτιά τυπωμένα με μελάνι, τα βιβλία.
Μελετώντας, διάκριση ανάμεσα στο Τίποτα
και στο Κάτι δεν θα βρεις.
Στην καρδιά του χειμώνα, τι χαρά,
τον Δον Σεβαστιανό να προσμένεις να 'ρθει
είτε δεν έρθει.

Μεγάλη είναι η ποίηση,
σπουδαίοι οι χοροί…
Το καλλίτερο στον κόσμο, τα παιδιά,
η μουσική, τα τραγούδια, το φεγγαρόφως
κι ο ήλιος που αμαρτάνει,
αν, αντί να σε τρέφει, σε καίει.
Κι ακόμα ένα καλό, το τρισμέγιστο,
ο Ιησούς,
που αγνοούσε τα οικονομολογικά
και δεν γνωρίζουμε,
είχε βιβλιοθήκη;

~ Φ. Πεσσόα ~

Ελευθερία

Αχ, τι ηδονή
το καθήκον σου να μη κάνεις,
ανοιχτό ένα βιβλίο να κρατάς και να μη διαβάζεις.

Να διαβάζεις! Τι πλήξη…
Μελέτη, τίποτα δε θα πει,
σε χρυσώνει ο ήλιος
και δίχως λογοτεχνία.

Κυλάει το ποτάμι, άσχημα ή όμορφα,
και δίχως τη δική σου έκδοση ειδική.
Κι η αύρα, αυτή
απ’ τη φύση της πρωινή,
έχει καιρό, δε βιάζεται.

Χαρτιά τυπωμένα με μελάνι, τα βιβλία.
Μελετώντας, διάκριση ανάμεσα στο Τίποτα
και στο Κάτι δεν θα βρεις.
Στην καρδιά του χειμώνα, τι χαρά,
τον Δον Σεβαστιανό να προσμένεις να 'ρθει
είτε δεν έρθει.

Μεγάλη είναι η ποίηση,
σπουδαίοι οι χοροί…
Το καλλίτερο στον κόσμο, τα παιδιά,
η μουσική, τα τραγούδια, το φεγγαρόφως
κι ο ήλιος που αμαρτάνει,
αν, αντί να σε τρέφει, σε καίει.
Κι ακόμα ένα καλό, το τρισμέγιστο,
ο Ιησούς,
που αγνοούσε τα οικονομολογικά
και δεν γνωρίζουμε,
είχε βιβλιοθήκη;

~ Φ. Πεσσόα ~

Ελευθερία

Αχ, τι ηδονή
το καθήκον σου να μη κάνεις,
ανοιχτό ένα βιβλίο να κρατάς και να μη διαβάζεις.

Να διαβάζεις! Τι πλήξη…
Μελέτη, τίποτα δε θα πει,
σε χρυσώνει ο ήλιος
και δίχως λογοτεχνία.

Κυλάει το ποτάμι, άσχημα ή όμορφα,
και δίχως τη δική σου έκδοση ειδική.
Κι η αύρα, αυτή
απ’ τη φύση της πρωινή,
έχει καιρό, δε βιάζεται.

Χαρτιά τυπωμένα με μελάνι, τα βιβλία.
Μελετώντας, διάκριση ανάμεσα στο Τίποτα
και στο Κάτι δεν θα βρεις.
Στην καρδιά του χειμώνα, τι χαρά,
τον Δον Σεβαστιανό να προσμένεις να 'ρθει
είτε δεν έρθει.

Μεγάλη είναι η ποίηση,
σπουδαίοι οι χοροί…
Το καλλίτερο στον κόσμο, τα παιδιά,
η μουσική, τα τραγούδια, το φεγγαρόφως
κι ο ήλιος που αμαρτάνει,
αν, αντί να σε τρέφει, σε καίει.
Κι ακόμα ένα καλό, το τρισμέγιστο,
ο Ιησούς,
που αγνοούσε τα οικονομολογικά
και δεν γνωρίζουμε,
είχε βιβλιοθήκη;

~ Φ. Πεσσόα ~

Ελευθερία

Αχ, τι ηδονή
το καθήκον σου να μη κάνεις,
ανοιχτό ένα βιβλίο να κρατάς και να μη διαβάζεις.

Να διαβάζεις! Τι πλήξη…
Μελέτη, τίποτα δε θα πει,
σε χρυσώνει ο ήλιος
και δίχως λογοτεχνία.

Κυλάει το ποτάμι, άσχημα ή όμορφα,
και δίχως τη δική σου έκδοση ειδική.
Κι η αύρα, αυτή
απ’ τη φύση της πρωινή,
έχει καιρό, δε βιάζεται.

Χαρτιά τυπωμένα με μελάνι, τα βιβλία.
Μελετώντας, διάκριση ανάμεσα στο Τίποτα
και στο Κάτι δεν θα βρεις.
Στην καρδιά του χειμώνα, τι χαρά,
τον Δον Σεβαστιανό να προσμένεις να 'ρθει
είτε δεν έρθει.

Μεγάλη είναι η ποίηση,
σπουδαίοι οι χοροί…
Το καλλίτερο στον κόσμο, τα παιδιά,
η μουσική, τα τραγούδια, το φεγγαρόφως
κι ο ήλιος που αμαρτάνει,
αν, αντί να σε τρέφει, σε καίει.
Κι ακόμα ένα καλό, το τρισμέγιστο,
ο Ιησούς,
που αγνοούσε τα οικονομολογικά
και δεν γνωρίζουμε,
είχε βιβλιοθήκη;

~ Φ. Πεσσόα ~

Βοσκός Προβάτων

Υπάρχουν ποιητές που 'ναι τεχνίτες

Και δουλεύουνε τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τί λυπηρό να μη ξέρεις ν' ανθίζεις!
Να 'χεις να βάζεις στίχο σε στίχο,
όπως αυτός που χτίζει ένα τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δε στέκει!

Αλλά, το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία...

Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,
Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.
Κοιτάζω τα λουλούδια και γελώ...
Δε ξέρω αν με καταλαβαίνουν
ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω.

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου
είναι στη κοινή μας θεότητα
Που μας αφήνει να φύγουμε,
να ζήσουμε για τη Γη,

Ευτυχισμένοι, στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε
Ν' αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει
Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια
ανάγκη τον Θεό δεν έχει.

...

Ποτέ δε φύλαξα πρόβατα,
μα είναι σα να το 'χω κάνει.
Η ψυχή μου είναι σαν το βοσκό.
Ξέρει κι από αέρα κι από ήλιο
περπατώντας χέρι-χέρι με τις Εποχές
παρατηρώντας κι ακολουθώντας...

~ Φ. Πεσσόα ~

Βοσκός Προβάτων

Υπάρχουν ποιητές που 'ναι τεχνίτες

Και δουλεύουνε τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τί λυπηρό να μη ξέρεις ν' ανθίζεις!
Να 'χεις να βάζεις στίχο σε στίχο,
όπως αυτός που χτίζει ένα τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δε στέκει!

Αλλά, το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία...

Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,
Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.
Κοιτάζω τα λουλούδια και γελώ...
Δε ξέρω αν με καταλαβαίνουν
ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω.

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου
είναι στη κοινή μας θεότητα
Που μας αφήνει να φύγουμε,
να ζήσουμε για τη Γη,

Ευτυχισμένοι, στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε
Ν' αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει
Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια
ανάγκη τον Θεό δεν έχει.

...

Ποτέ δε φύλαξα πρόβατα,
μα είναι σα να το 'χω κάνει.
Η ψυχή μου είναι σαν το βοσκό.
Ξέρει κι από αέρα κι από ήλιο
περπατώντας χέρι-χέρι με τις Εποχές
παρατηρώντας κι ακολουθώντας...

~ Φ. Πεσσόα ~

Βοσκός Προβάτων

Υπάρχουν ποιητές που 'ναι τεχνίτες

Και δουλεύουνε τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τί λυπηρό να μη ξέρεις ν' ανθίζεις!
Να 'χεις να βάζεις στίχο σε στίχο,
όπως αυτός που χτίζει ένα τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δε στέκει!

Αλλά, το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία...

Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,
Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.
Κοιτάζω τα λουλούδια και γελώ...
Δε ξέρω αν με καταλαβαίνουν
ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω.

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου
είναι στη κοινή μας θεότητα
Που μας αφήνει να φύγουμε,
να ζήσουμε για τη Γη,

Ευτυχισμένοι, στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε
Ν' αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει
Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια
ανάγκη τον Θεό δεν έχει.

...

Ποτέ δε φύλαξα πρόβατα,
μα είναι σα να το 'χω κάνει.
Η ψυχή μου είναι σαν το βοσκό.
Ξέρει κι από αέρα κι από ήλιο
περπατώντας χέρι-χέρι με τις Εποχές
παρατηρώντας κι ακολουθώντας...

~ Φ. Πεσσόα ~

Τέσσερις Ωδές

Nα θέλεις λίγα: θα τα 'χεις όλα.

Tίποτε να μη θέλεις: θα 'σαι λεύτερος.
O ίδιος ο έρωτας που νιώθουν
για μας, μας απαιτεί, μας καταπιέζει.

Για να 'σαι μεγάς, να 'σαι ακέριος:
Tίποτε δικό σου να μην υπερβάλλεις
ή να μη διαγράφεις.

Nα 'σαι όλα σε κάθε πράγμα.
Nα βάζεις όσα είσαι
Kαι στο ελάχιστο που κάνεις.

Eτσι σε κάθε λίμνη ολάκερη η σελήνη
λάμπει, γιατί ζει ψηλά.

Aναρίθμητοι ζουν μέσα μας,
Aν σκέφτομαι ή αν νιώθω, αγνοώ
ποιος μέσα μου σκέφτεται ή νιώθει.

Eίμαι μονάχα ο τόπος
όπου νιώθουν ή σκέφτονται.
Eχω περισσότερες από μια ψυχές.
Yπάρχουν περισσότερα εγώ
από το ίδιο το εγώ μου.

Yπάρχω ωστόσο
Aδιάφορος για όλους
Tους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω.

Oι διασταυρωμένες παρορμήσεις
Όσων νιώθω ή δε νιώθω
Πολεμούν μες σ' αυτό που 'μαι.
Tις αγνοώ.
Tίποτε δεν υπαγορεύουν
σ' αυτό που γνωρίζω πως είμαι: εγώ γράφω.

O θεός Πάνας δε πέθανε,
Σε κάθε κάμπο που δείχνει
Στα χαμόγελα του Aπόλλωνα
τα γυμνά στήθη της Δήμητρας
Aργά ή γρήγορα θα δείτε
Nα εμφανίζεται κει
O θεός Πάνας, ο αθάνατος.

Όχι δε σκότωσε άλλους θεούς
O θλιμμένος χριστιανός θεός.
O Xριστός είναι ένας ακόμη θεός,
Ίσως ένας που 'λειπε.

O Πάνας συνεχίζει να δίνει
Tους ήχους από τον αυλό του
Στ' αφτιά της Δήμητρας
που καμαρώνει στους κάμπους.

Oι θεοί είναι οι ίδιοι,
Πάντα λαμπροί και γαλήνιοι,
Γεμάτοι αιωνιότητα
και περιφρόνηση για μας,
φέρνοντας τη μέρα και τη νύχτα
και τις χρυσαφένιες σοδειές.

Όχι για να μας δώσουνε
Tη μέρα και τη νύχτα και το στάρι
Mα γι' άλλονε και θείο
τυχαίο σκοπό.

~ Φ. Πεσσόα ~