Πριν καν

Πριν καν μάθει να περπατάει, είχε μάθει να δουλεύει.
Πριν καν ξεστομίσει τις πρώτες του λέξεις, είχε αναλάβει μέγιστα καθήκοντα.
Πριν καν καταλάβει ότι η εφηβεία ήταν εκεί, αυτός έπρεπε να φέρεται, να σκέφτεται και να ενεργεί ως ενήλικας.
Δεν είχε περιθώρια. Δεν είχε επιλογή. 
Δεν ήταν καν σίγουρος ότι ο ίδιος το είχε αποφασίσει.
Ότι είχε αποφασίσει πως θα έθαβε την παιδική κι εφηβική του ηλικία. 
Ότι είχε γεννηθεί ενήλικας.
Σε στιγμές που ξεχνιόταν, που 'χαλάρωνε', 
καθώς οι σφαίρες χάρασσαν τροχιές ανταλλασσόμενες πάνω από το κεφάλι του, 
το παιδί γυρνούσε ξανά.
Ξεχνιόταν τελείως.
Και πήγαινε κι 'έκλεβε' τσαμπιά σταφυλιών από τον κήπο τους. Τον δικό τους κήπο. 
Που ήταν υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, υπό την απειλή όπλων.
Το παιδομάζωμα το είχε γλιτώσει.
Την παιδοζωή, την λαχταρούσε. 
Αλλά, δεν είχε επιλογή.
Πριν καν μεγαλώσει, έπρεπε να ήταν 'μεγάλος'.
Στην εφηβεία - ποια εφηβεία, δηλαδή - ήταν ήδη πολύ 'μεγάλος'. 
Δεκατριών χρονών, κι έπρεπε να βγάζει μεροκάματο.
Έκανε όμως και τις τρέλες του. Πειραματιζόταν. Πείραζε. Ο έφηβος διεκδικούσε κομμάτι από τη ζωή του. Με απίστευτη ορμή, και όνειρα, και δύναμη. Δύναμη από τις εσώτερες στοιβάδες της ύπαρξής του.
Όλα μπερδεμένα.
Πότε γεννήθηκε; Πώς; Πότε δούλεψε; Εδώ. Εκεί. Πότε ανδρώθηκε; 
Πότε κυνήγησε τα όνειρά του;
Πότε υπηρέτησε την μαμά πατρίδα; 
Πότε πληγώθηκε;
Πότε χάρηκε;
Πότε έζησε;
Πριν καν καταλάβει τί έπρεπε να γίνει, το είχε ήδη εφαρμόσει. 
Πού χρόνος για σκέψεις; Για συναισθηματισμούς; Για συναισθήματα;
Πριν καν ζήσει ως μωρό, ως μικρό παιδί, είχε γίνει άνδρας.
Γεννήθηκε άνδρας. Όμως, ποτέ δεν άφησε το μικρό παιδί μέσα του να πεθάνει.
Όποτε το χρειάζεται, γυρνάει πίσω, γυρνάει μέσα, και το ξαναφωνάζει. Το αγκαλιάζει ξανά. 
Του αξίζει, άλλωστε.
Και η αγάπη, και οι αγκαλιές. Και όλα.
Σε αυτό το παιδί, σε αυτόν τον έφηβο, σε αυτόν τον άντρα, αξίζουν τα πάντα. Τα πάντα.
 Θαύματα, ανατροπές, ομορφιές, χαρές.
Πριν καν καταλάβω ότι θα μπορούσα να τον αγαπήσω, τον αγαπούσα ήδη. 


Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει.. Η' αν θα το καταλάβει ποτέ.
Αλλά, το παιδί αυτό είναι ακόμα εδώ. Δυνατό και με πολλά 'θέλω'. Και με πολλά όνειρα, κι ανησυχίες μαζί. Γεμάτο με πυγμή και έμπνευση, κι ας μην το καταλαβαίνει. 
Ευτυχώς. 


Το παιδί αυτό, το αγαπάω.

Σάρρα Π. (2011, 19, 9)

*Μια αμοιβάδα*

Θέλω να είμαι η ερώτηση στην απάντησή σου

θέλω να βρίσκω στα κλεφτά τη θύμισή σου

Θέλω να κλαίω όταν εσύ πονάς

θέλω να λέω ότι μάλλον μ'αγαπάς

Μια αμοιβάδα όμως δεν μπορεί

να μετατρέψει το τέλος σε αρχή

υπάρχει μόνη, και προσπαθεί

να ζει καλά σε φυλακή.

Σε φυλακή που'χει διαλέξει

που άθελά της έχει μπλέξει

γιατί ποτέ της δεν ήθελε να είναι αμοιβάδα

γούσταρε πάντα βόλτες στη λιακάδα.

Μια αμοιβάδα μοναχική,

που πάντα ονειρευόταν,

πως συναντούσε εσένανε,

διαρκώς ερωτευόταν.

Κι ύστερα έκλεισε ερμητικά,

άφησε την πνοή της,

στην αγκαλιά σου βρέθηκε,

κι άρχισε η ζωή της.

**********************************************

Πάλι / Το άλλο μου μισό

Πάλι

Το άλλο μου μισό

δεν υπάρχει

Το άλλο σου μισό

ίσως να'ρθει

υπάρχουν πιθανότητες

άπειρες εκκρεμότητες

το σύμπαν προνοεί

εσένα ευνοεί

το άλλο σου μισό

όπως και να'χει

θα έρθει να σε βρει

Το άλλο μου ολόκληρο

σαφώς θα εμφανιστεί

χωρίς να κλονιστεί

η πίστη στην αγάπη.

Πάλι θα πιστέψω

και ξανά θα στρέψω

τα φώτα μου στο σκότος

Πάλι θα μπορώ

την καρδιά να βρω

θα ακουστεί ο κρότος.

Το άλλο μου ολόκληρο

συνέχεια ονειρεύεται

το πώς να είναι ένα.

The Sky Is Over*

The Sky Is Over*

So they say.

What do you?

Blossom Day*

*****************************************

For some reason

I don't yet know

The show must go on.

For some reason

I can't yet think

The process must continue.

For some reason

I can't yet feel

The love must conquer all.

Processing is a fact

With or without an act.

It vanishes the old

Remember to be bold.

Consider to be true

Try to sail through.

Through the troubles

Through the doubles

through distinction

Avoid extinction.

Through time and space

I'm trying to replace

my everydays

with blossom days. ****

*******************************

Τα κομμάτια μου (Οι άνθρωποί μου)

Ένα ένα, τα κομμάτια του εαυτού μου πεθαίνουν.

Του παλιού μου εαυτού.

Έρχονται και μου χτυπούν φιλικά την πλάτη,
λέγοντάς μου...
''- Φεύγουμε τώρα, καιρός για εσένα, να προχωρήσεις,
χωρίς εμάς...
καιρός να αποκτήσεις νέα κομμάτια'.
- Σταθείτε...πού πάτε; τους φωνάζω. Πονάω, μην φεύγετε.''

Πονάω.

Είστε δικά μου.
Είστε της παιδικής μου ηλικίας.
Είστε η εφηβεία μου.
Είστε τα πρώτα ενήλικα χρόνια.
Πού πάτε;;

''Φεύγουμε, φύγαμε ήδη... δεν είμαστε εκεί..
μόνο η σκιά μας...
μόνο το κενό που άφησε η απουσία μας..
Δεν μας χρειάζεσαι πια.''

Μα, πονάω...

'' Να μην πονάς...Κάνε τον πόνο δύναμη.''

Ξανακοιτάζω τα κενά που παρέμειναν..

Τί πονάει τελικά περισσότερο: 
Η παρουσία ή η απουσία;
Η συνήθεια ή η ανατροπή;

'' 'Ο,τι και να γίνει,
κράτα μέσα σου, για πάντα, ζωντανό, το παιδί.
Τα κομμάτια που πεθαίνουν, μην τα φοβάσαι.
θα σε ξανάβρουν, παρακάτω, με άλλη μορφή.''
 
Και τώρα;

Και τώρα, τί γίνεται δηλαδή;

Μεγαλώνω;

Ωριμάζω;

Αστείες λέξεις...πόσο αστείες..
Κι ώρες ώρες, πόσο ψεύτικες...

'γιατρέ μου, θα γίνω καλά;'

***** θα ξαναγίνω ποτέ παιδί, με όλα τα κομμάτια του;;;

 by S.P.

***STONED***

Once the story has begun

It's been put against the man

Stoned away from all the troubles

Sharing fears above the grounds

Nothinged by the circumstances

Betting against all chances

Stoned to laughters

Stoned to tears

Stoned to matters
of all the years

Stoned To Life

Stoned To Death

Stoned To Life

> *Stoned* <



wHeRe Is My Mind?

*************************
Where is my mind?

What did I leave behind?

Am I heading towards East?

Have I ever found the beast?

Every gravel in my route,

thought to be so nicely put,

has become a gigantic gap,

it has altered my internal map.

Where is my mind?

What will I find?

RElocated

Where Am I?
Where should i be?

feelings and thoughts

all mixed up

darkness claims a space

and the light fights back

locked-up

invading

Believe

and considerate.

Locate

Relocate.

whatever has ended

Has just Re-started.

the end is the beginning is the end

Reflect.

Relocate.

Relocate.

Examine.

Or just, sail through.

Never Ending S(t)orry

Αρκετά πια με τα σκοτάδια.

Με τα σκοτάδια σας.

Δεν τα θέλω.

Μπούχτησα.

Αν δεν έχεις κάτι φωτεινό να δώσεις,
τον ξέρεις τον δρόμο.

Όπως τον ξέρω κι εγώ.

Παίρνω και το φως μου,
και το σκοτάδι μου,
και φεύγω.

Purple Hazes...

Χορός..

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_


Ασθένεια Αιώνια
Ανίατη Θαρρώ
Υπάρχει και Εξελίσσεται
Χορεύει τον Χορό
που μόνος του ορίζει
Σε Κάθε Μετερίζι
Ρυθμό και Αρμονία
Παντοτινή Ανία.

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

LUCKY NUMBER 7...!

 

 

Lucky Number S(l)even..! 

Take me straight to Heaven. 

With only one circumvention, 

for each and every situation. 

As loud as hell. 

With or without a spell.

 

 

Nothing Finished. Just started.

Τρελλαμένη..
Τίποτα άλλο δεν νιώθω αυτό τον καιρό,
τίποτα άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ..
Η' μάλλον, σκέφτομαι...με απίστευτες ταχύτητες και σε απίστευτες στροφές, δέκα μυαλά μαζί..
Και η καρδιά; Τα θέλω της κι αυτή.
Τίποτα δε θέλω.
Μόνο άγνωστα καινούρια μέρη, νέες διαδρομές, άγνωστους ανθρώπους.
Και μουσικές. Πολλές μουσικές. Μόνο μουσικές..

Απολαύστε μαζί μου...
με ή χωρίς...


http://www.youtube.com/watch?v=4z0CiLbUvi0

Δεν τους ταιριάζει η ησυχία...

**************************

Απωθημένα μην τα λες
τα ανεκπλήρωτά σου..

Θα σε ακούσουν,
και θα βγουν,
για να σε κυνηγήσουν..

Γιατί έχουν μνήμη, δύναμη,
παλμό και ανησυχία..
Η λήθη δεν τα αφορά
ούτε κι η νηνεμία..

Μα, κι έτσι αν γίνει τελικά,
και σε αναζητήσουν,
μην φοβηθείς τα μέσα σου
μην τ'αρνηθείς, μίλα τους,
για να σε αγαπήσουν..

*************************

Το Ατέρμονον..

****************************************

Κόκκινα ανεμίζοντα μπουμπούκια,
τριφωσφορίζοντα αλλοτριωμένα μάτια,
καρδιές ασίγαστα μαινόμενες,
κυκλοφορούν στη θύμησή μου.

Γιρλάντες χρυσοποίκιλτες,
της χίμαιράς μου έννοιες,
πυροβολούν στο διάβα τους,
λιμνάζοντα φαινόμενα.

Ματζίκες και κοντόφθαλμοι,
περαστικοί του μέλλοντος,
ξυπνήσαν και μου θύμησαν,
του κόσμου το ατέρμονο.


*****************************************

Since my last drop of essence.

Since my last drop of essence.

Only truth matters.

What heart can feel, and cover?

my mind cannot keep hiding the skeletons in the closet.

Frozen fears start to melt,

is there a way to forget,

and to start again from scratch,

with a hope in my hatch?

Burned salvation doesn't count,

and the reasons to be bound,

don't exist.

Find a better way out,

as a well-trained scout,

to resist.

Fly away,

beyond the sky,

try once more, to realize,

that the blackness from within,

can be colourful indeed.

Till the last drop of my essence...

Volcano in disguise...

I'm a volcano in disguise,
fire from within,
running away from the lava
will only make you serene
just for a few seconds,
before your unexpected, so desired death.
The inquisition has begun,
a vicious circle that has gone,
far beyond,
your so desired, unexpected sunset..

Ο άλλος εαυτός

(a tribute by - and to - gem)

Aπό παιδί θυμάμαι ένα πόνο στο λαιμό..
τις νύχτες φοβόμουν το σκοτάδι..
κρυβόμουν κάτω απ'την κουβέρτα σαν τρωκτικό..
και φανταζόμουν έξω στοιχειακά και δαίμονες
να περικυκλώνουν το κρεββάτι...

Όλα μου τα παιχνίδια έπαιρναν ζωή..
νόμιζα πως τα βράδια με κοιτούσαν;
Γίνονταν όλα κακά, την μέρα με ξεχνούσαν..
την νύχτα οι φωνές τους με ξυπνούσαν..

Από παιδί θυμάμαι είχα κάτι μέσα στην καρδιά..
μια θύμιση παλιά που απορούσε..
από πού ήρθαμε σαν διαβατάρικα πουλιά..
ή αν από τα αστέρια η σκούφια μας κρατούσε..

Σαν έφηβος μικρός, μικρός κι αμαρτωλός..
η φύση πια την φύση της ζητούσε...
τα αστέρια κοίταζα, ήτανε αύγουστος θερμός..
και ένιωσα πως κάτι μ'ακουμπούσε..

Μεγάλωσαν τα δέντρα στην κάτω γειτονιά..
και η ψυχή ωρίμασε, ανθούσε..
δεν ήταν η θλίψη, έκανε φτερά..
μα μια ανάμνηση παλιά..
σην επιφάνεια να βγει ζητούσε...

Ένα πρωινό ξύπνησα για τη δουλειά..
Περπάτησα σε δρόμους δίχως κόσμο..
Μα κάτι εκεί ψηλά, με φώναξε κλεφτά
και είπε "επ.. εσύ φαίνεσαι δικός μου"

Και είναι βράδια στοιχειακά..
δεν έχω πια παιχνίδια..
έχω τα μεγαλίστικα άχρηστα στολίδια..

Χωρίς να χώνομαι σε παπλώματα χοντρά..
κάτι ξυπνάει το βράδυ..
στο σπίτι μου και περπατά..

Δεν είναι αυτό, που νόμιζα παλιά..
δεν είναι εξωγήινος.. μάγισσα με φτερά..
είναι το άλλο μου εγώ που με αναζητά..

Παλεύει μέσα από το σκότος να αναδυθεί
να δείξει και σε μένα τα θαύματα που μπορεί..
Το βλέπω όταν ξυπνάω, το βλέπω πριν κοιμηθώ..
από παιδί το ένιωθα και το έτρεμα γι' αυτό..

Μου' λεγε ιστορίες ποιός ήμουν παλιά..
δεν ζούσα λέει εδώ περά...
και κάποτε απ'τις πλάτες μου εξείχανε φτερά..

Μου' λεγε πως με κάψανε μια μέρα λαμπερή
και πως απο τις στάχτες μου γεννήθηκαν
άνθρωποι πολλοί..

Μου' λεγε πως σαν ήρθα εδώ είχα αποστολή..
μα, γρήγορα, την ξέχασα και ρίχτηκα στο φαϊ..
Μου είπε ότι φτάσαμε από τον Ουρανό..
είμασταν πολύ όμορφοι, δοξάζαμε το Θεό..

Έσκυψα στο κεφάλι του, του μίλησα στο αυτί..
του είπα πως θυμήθηκα γιατί είχα πλαστεί..
γέλασε και μου έδωσε χαμόγελο πονηρό..
είπε "δεν με χρειάζεσαι πια..φεύγω στον ουρανό"

Κι έφυγε..
Αντίο..
Πάντα με τρόμαζες τα βράδια..
Γιατί τα φτερά σου στα σκοτάδια..
μοιάζαν με των εχθρών μου τις σκιές..
Αντίο..


(thank you, Gem...)

Μη μου μιλάτε, δεν ακούω - έχω καρότα στ'αυτιά...

ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ...

(a tribute to Clive Barker)

ΜΑΤΙΑ ; . . . ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,
ΑΛΑΝΙΑΡΑΣ ‘Η ΒΟΛΕΜΕΝΗΣ,
ΚΑΠΟΤΕ, ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΤΕ,
ΘΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΟΥΝ
ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ . . .

ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΘΑΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ . . .

ΣΕ ΑΕΝΑΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΗΔΕΝ,
ΣΑΝ ΑΟΡΑΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ . . .

ΑΦΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ,
ΟΛΑ ΠΙΑ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ
ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΟΝΟΜΑΖΕΣ «ΖΩΗ» . . .

ΕΧΕΙΣ ΝΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ
«ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ» . . . ;;;

ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΑΣΤΑΘΗΣ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΟ . . .

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ,
ΚΙ ΟΜΩΣ . . .
ΟΛΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΕΚΕΙ . . .

ΕΚΕΙ, ΟΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΗΣΥΧΟΣ,
Ή ΜΑΛΛΟΝ, ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΕΝΟΣ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
Ή ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΚΑΤΙ . . .

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ,
ΗΡΘΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ . . .

ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟΣ,
ΚΙ ΟΜΩΣ,
ΤΟΣΟ ΠΟΘΗΤΟΣ,
ΤΟΣΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ,
ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΙΟΣ . . .

ΚΙ ΕΣΥ ΑΛΛΑΞΕΣ . . .
ΕΓΙΝΕΣ ΑΠΟΤΟΜΟΣ,
ΦΑΙΝΟΣΟΥΝ ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ,
ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ ΜΕ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ,
ΑΙΣΘΑΝΟΣΟΥΝ ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ . . .

ΚΙ ΕΓΩ,
ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΕΤΑ . . .
ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ . . .
ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΗΤΑΝ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ . . .

enough said - not enough done...

Lady Lazarus

I have done it again.
One year in every ten
I manage it--

A sort of walking miracle, my skin
Bright as a Nazi lampshade,
My right foot

A paperweight,
My face featureless, fine
Jew linen.

Peel off the napkin
O my enemy.
Do I terrify?--

The nose, the eye pits, the full set of teeth?

The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be
At home on me

And I a smiling woman.
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments.
The peanut-crunching crowd
Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot--
The big strip tease.
Gentlemen, ladies

These are my hands
My knees.
I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman.
The first time it happened I was ten.
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all.
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

by Sylvia Plath

(τα είπε όλα η Σύλβια - δεν χρειάζεται να πω οτιδήποτε άλλο)

Nothingness

Demystified by ownself
Separated from the world
Invading the inner hopes,
and I am prone to all the psyches..

Dark rainbows over my feet
Dislocating my true beliefs
I wander,and i wonder...
Will the honours that have passed....
May return to share a blast?

Όμως...

Δάκρυα...σίδερα...
Καυτά... πυρωμένα...
Για εμένα, δεν υπάρχει γυρισμός..
Ήθελα να ζήσω, όμως στην πορεία ξεχάστηκα.
Και...τελικά...έζησα.
Ήθελα να αγαπήσω, αλλά κάτι συνέβη.
Και...τελικά..αγάπησα. Πολύ.
Ήθελα να σκεφτώ ποιός είμαι, και η ζωή πέρασε, και πέρασα αλλού.
Ήξερα ότι κάποιος είμαι, αλλά δεν ήξερα ποιός.
Έψαχνα διαρκώς, απεγνωσμένα.
Ακόμα και ο ύπνος έδινε στιγμές.
Που κάποια στιγμή τελειώσαν και αυτές...

Between my bro and I...

- ο ερωτας στα χρονια της χολερας
με το πανι μιας σκισμενης παντιερας
- καλύτερα...μιας ανύπαρκτης παντιέρας..
- και στο βαθος της αγωνιας το τερας
- Και η πεντάμορφη; Πού είναι;
- πενταμορφη,σου κλεψαν το χρυσομαλλο δερας
- μου έμειναν, όμως, τα αστέρια..
- ναι αλλα κι αυτα πεφτουνε σε ξενα λημερια
ή χερια
- παραμένουν πάντα αστέρια... κι έτσι, τα ξένα λημέρια (ή τα χέρια) γίνονται δικά σου...
- λημερια χερια ο δρομος στο τελος του ουρανου μοιαζει απροσπελαστος
και εγω αγελαστος
- σ’αφήνω στον αγέρα, για να σε βρω στο φως..
- με τον αγερα πλουσιος και με το φως φτωχος
εγινε ο απολογισμος
- μα, φτωχός κι αν είμαι... δε φοβάμαι, δεν πονώ...
- οσο κι αν δεν ειναι αρκετο,οσο κι αν στις θυελλες τραγουδω?
- ανεμογυρίσματα, ανεμοσκορπίσματα ... η ίδια μου η ζωή..
- μια στο αγνωστο φυγη...πληγη,αιματος σταλαγματια απο του συμπαντος την πηγη
- γιατί? με ρωτούσες με απορία... δε φταίω εγώ, σου'λεγα.. είναι η πορεία... προς το σύμπαν και το δάκρυ... προς το σκοτεινό φεγγάρι...
- απολυτη η διαδρομη...κανεις πως λοξοδρομει?δε φερουμε αρκετα μπαγκαζια,σε ονειρα με πατημενα γκαζια?
- δεν ωφελούν τώρα τα νάζια... ποιόν πας να τουμπάρεις? μόνος σου εσύ, σε αυτήν την διαδρομή, και ο οδηγός και ο επιβάτης πάλι μόνο εσύ...
- καμια ανοχη λοιπον στο ενοχο μου το παρον...εγω ο υπογραφων στου αδηλου μου του αναθεματος ο δηλων...
- Η ανοχή είναι ενοχή, μου είπες... ένοχος, λοιπόν, κι εγώ.. έξω από πρέπει, έξω από θέλω, οργή που θρέφω, πώς καταστέλλω?
- αφηνεις την τρικυμια να ξεσπασει ,στην ακτη το ασημοχρυσο καραβι να ξεβρασει κι εκει με τις σειρηνες να γελασει...ετσι,θα ξεχασει...
- θα ξεχάσει... νομίζεις? εντάξει... πάντα εν τάξει, δε γίνεται τίποτα... πάμε μαζί σε τρικυμίες και χαλασμούς, μαζί και στα ουράνια τόξα...
- και του ουρανου τη δοξα να ταζουν,οι καρδιες παντα θα αναστεναζουν και το κενο θα αναταραζουν....ανωφελο κι αν ειναι,μη μου μιλας για ομορφια,φενακη ειναι και ανημπορια,στου παγωμενου χειμωνα την θωρια
- να σου μιλήσω για ομορφιά... ναι, το θέλω... την μέσα ομορφιά μας... που, ψεύτικη δεν είναι - παντοτινή όσο και η ψυχή μας...
- και οι διαρρηκτες της ψυχης,πως τους αφηνουμε να μπουνε?...ξεχνανε καποιοι αφου ανοιξουν,στο κορμι μας να στηριξουν τον μισο τους εαυτο και μετα να μην κλειδωσουν και οι εισβολεις να αφουγκραστουν και την χαρα μας αδιακριτα να κρυφακουνε

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ..." ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ"...

Το είχα ξεχάσει..
ότι μπορούσα να γράφω εδώ..
και κάτι - δεν θυμάμαι ακριβώς τί - μου το θύμησε... (επιλεκτική μνήμη;; Μπορεί...)

Ακριβώς έναν Σεπτέμβρη μετά, και τίποτα δεν έχει αλλάξει..

Εξακολουθεί τραγικό...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...