Καμιά φορά αυτό μου αρκεί...

Καμιά φορά αυτό μου αρκεί...

Τα χειρόγραφα των τελευταίων ημερών είχαν γεμίσει το τραπέζι μου και με εμπόδιζαν να γράψω. Τα μάζεψα και τα έβαλα στο σεντούκι μαζί με τα υπόλοιπα. Δεν έκανα καν προσπάθεια να τα ξαναδιαβάσω. Κάθε τι που γράφω έχει ένα συγκεκριμένο χρόνο που τριγυρνά στο μυαλό μου. Στην αρχή η ιδέα, μετά η ιδέα στο χαρτί κι από εκεί όπου την οδηγήσει η γραφή, ύστερα οι διορθώσεις και οι τροποποιήσεις. Μετά -και αυτό είναι μάλλον το αγαπημένο μου σημείο- όταν κλείνω τα μάτια να κοιμηθώ το κείμενο ξαναζωντανεύει στο μυαλό μου και μου προσφέρει μια εσωτερική χαρά, μια ανάταση, μια σχετική ικανοποίηση. Εν συνεχεία σχεδόν αυτόματα το μυαλό μου οδηγείται από τον κόσμο των γραπτών στον κόσμο των ονείρων, μέχρι που οι δυο κόσμοι μπερδεύονται σφιχτά και δεν ξέρω πια αν ονειρεύομαι ότι γράφω ή αν γράφω ότι ονειρεύομαι.

Την επόμενη ημέρα η επίδραση του κείμενου έχει σβήσει. Δεν επιθυμώ να το ξαναδιαβάσω - δεν αντέχω να το ξαναδιαβάσω. Κάπου έχει αρχίσει να γεννιέται η ιδέα για ένα καινούριο κείμενο και είναι αυτή που τώρα με κεντρίζει.

Τοποθετώντας τα χειρόγραφα στο σεντούκι, σίγουρος πια -ή μάλλον σχεδόν σίγουρος· ποτέ δεν σε εγκαταλείπει εντελώς η ελπίδα σε αυτό το θέμα- ότι θα είμαι ο μόνος αναγνώστης τους, μην έχοντας πια να προσδοκώ από αυτά οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική ανταμοιβή πέραν αυτής που εγώ ο ίδιος προσφέρω στον εαυτό μου, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εμφάνισή τους στο χαρτί, αναρωτήθηκα μήπως τελικά η πλήρης απεξάρτησή τους από τους άλλους, το πλήθος, το κοινό, με προφυλάσσει από πικρίες και ματαιώσεις που τελικά θα παρενέβαιναν και θα έπλητταν το μόνο πράγμα που με απασχολεί σε αυτή τη ζωή, το να γράφω.

Αν δηλαδή υπήρχε τρόπος τα χειρόγραφα να περνάνε στον κόσμο την ώρα που τα γράφω και αν υπήρχε τρόπος να εισπράττω την αντίδραση του κόσμου, είναι πολύ πιθανό να μπολιαζόμουν με απογοήτευση πάνω στην απογοήτευση, βλέποντας ότι η συγκίνησή μου δεν έχει εμένα μοναχά μοναδικό πομπό, αλλά εμένα και μοναδικό δέκτη.

Κάποιος πετάξε μια πέτρα στο παράθυρο· ίσως κάποιο παιδί, ίσως κάποιος άστοχος ερωτευμένος. Έξω έχει ήλιο, αλλά γράφω πάντα με τα παράθυρα κλειστά. Δεν θέλω καθαρό αέρα την ώρα που γράφω, θέλω να αναπνέω μόνο τον αέρα των λέξεών μου.

Καμιά φορά αυτό μου αρκεί, καμιά όχι, είτε μου αρκεί όμως είτε όχι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

 

Φ. Πεσσόα

 

[caption id="attachment_182" align="aligncenter" width="445" caption="Is it enough?"][/caption]