Volcano in disguise...

I'm a volcano in disguise,
fire from within,
running away from the lava
will only make you serene
just for a few seconds,
before your unexpected, so desired death.
The inquisition has begun,
a vicious circle that has gone,
far beyond,
your so desired, unexpected sunset..

Ο άλλος εαυτός

(a tribute by - and to - gem)

Aπό παιδί θυμάμαι ένα πόνο στο λαιμό..
τις νύχτες φοβόμουν το σκοτάδι..
κρυβόμουν κάτω απ'την κουβέρτα σαν τρωκτικό..
και φανταζόμουν έξω στοιχειακά και δαίμονες
να περικυκλώνουν το κρεββάτι...

Όλα μου τα παιχνίδια έπαιρναν ζωή..
νόμιζα πως τα βράδια με κοιτούσαν;
Γίνονταν όλα κακά, την μέρα με ξεχνούσαν..
την νύχτα οι φωνές τους με ξυπνούσαν..

Από παιδί θυμάμαι είχα κάτι μέσα στην καρδιά..
μια θύμιση παλιά που απορούσε..
από πού ήρθαμε σαν διαβατάρικα πουλιά..
ή αν από τα αστέρια η σκούφια μας κρατούσε..

Σαν έφηβος μικρός, μικρός κι αμαρτωλός..
η φύση πια την φύση της ζητούσε...
τα αστέρια κοίταζα, ήτανε αύγουστος θερμός..
και ένιωσα πως κάτι μ'ακουμπούσε..

Μεγάλωσαν τα δέντρα στην κάτω γειτονιά..
και η ψυχή ωρίμασε, ανθούσε..
δεν ήταν η θλίψη, έκανε φτερά..
μα μια ανάμνηση παλιά..
σην επιφάνεια να βγει ζητούσε...

Ένα πρωινό ξύπνησα για τη δουλειά..
Περπάτησα σε δρόμους δίχως κόσμο..
Μα κάτι εκεί ψηλά, με φώναξε κλεφτά
και είπε "επ.. εσύ φαίνεσαι δικός μου"

Και είναι βράδια στοιχειακά..
δεν έχω πια παιχνίδια..
έχω τα μεγαλίστικα άχρηστα στολίδια..

Χωρίς να χώνομαι σε παπλώματα χοντρά..
κάτι ξυπνάει το βράδυ..
στο σπίτι μου και περπατά..

Δεν είναι αυτό, που νόμιζα παλιά..
δεν είναι εξωγήινος.. μάγισσα με φτερά..
είναι το άλλο μου εγώ που με αναζητά..

Παλεύει μέσα από το σκότος να αναδυθεί
να δείξει και σε μένα τα θαύματα που μπορεί..
Το βλέπω όταν ξυπνάω, το βλέπω πριν κοιμηθώ..
από παιδί το ένιωθα και το έτρεμα γι' αυτό..

Μου' λεγε ιστορίες ποιός ήμουν παλιά..
δεν ζούσα λέει εδώ περά...
και κάποτε απ'τις πλάτες μου εξείχανε φτερά..

Μου' λεγε πως με κάψανε μια μέρα λαμπερή
και πως απο τις στάχτες μου γεννήθηκαν
άνθρωποι πολλοί..

Μου' λεγε πως σαν ήρθα εδώ είχα αποστολή..
μα, γρήγορα, την ξέχασα και ρίχτηκα στο φαϊ..
Μου είπε ότι φτάσαμε από τον Ουρανό..
είμασταν πολύ όμορφοι, δοξάζαμε το Θεό..

Έσκυψα στο κεφάλι του, του μίλησα στο αυτί..
του είπα πως θυμήθηκα γιατί είχα πλαστεί..
γέλασε και μου έδωσε χαμόγελο πονηρό..
είπε "δεν με χρειάζεσαι πια..φεύγω στον ουρανό"

Κι έφυγε..
Αντίο..
Πάντα με τρόμαζες τα βράδια..
Γιατί τα φτερά σου στα σκοτάδια..
μοιάζαν με των εχθρών μου τις σκιές..
Αντίο..


(thank you, Gem...)

Μη μου μιλάτε, δεν ακούω - έχω καρότα στ'αυτιά...

ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ...

(a tribute to Clive Barker)

ΜΑΤΙΑ ; . . . ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,
ΑΛΑΝΙΑΡΑΣ ‘Η ΒΟΛΕΜΕΝΗΣ,
ΚΑΠΟΤΕ, ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΤΕ,
ΘΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΟΥΝ
ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ . . .

ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΘΑΦΤΟΥΝ,
ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ,
ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ . . .

ΣΕ ΑΕΝΑΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΗΔΕΝ,
ΣΑΝ ΑΟΡΑΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ . . .

ΑΦΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ,
ΟΛΑ ΠΙΑ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ
ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΟΝΟΜΑΖΕΣ «ΖΩΗ» . . .

ΕΧΕΙΣ ΝΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ
«ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ» . . . ;;;

ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΑΣΤΑΘΗΣ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ,
ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ,
ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΟ . . .

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ,
ΚΙ ΟΜΩΣ . . .
ΟΛΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΕΚΕΙ . . .

ΕΚΕΙ, ΟΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΗΣΥΧΟΣ,
Ή ΜΑΛΛΟΝ, ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΕΝΟΣ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
Ή ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΚΑΤΙ . . .

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ,
ΗΡΘΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ . . .

ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟΣ,
ΚΙ ΟΜΩΣ,
ΤΟΣΟ ΠΟΘΗΤΟΣ,
ΤΟΣΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ,
ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΙΟΣ . . .

ΚΙ ΕΣΥ ΑΛΛΑΞΕΣ . . .
ΕΓΙΝΕΣ ΑΠΟΤΟΜΟΣ,
ΦΑΙΝΟΣΟΥΝ ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ,
ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ ΜΕ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ,
ΑΙΣΘΑΝΟΣΟΥΝ ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ . . .

ΚΙ ΕΓΩ,
ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΕΤΑ . . .
ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ . . .
ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΗΤΑΝ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ . . .

enough said - not enough done...

Lady Lazarus

I have done it again.
One year in every ten
I manage it--

A sort of walking miracle, my skin
Bright as a Nazi lampshade,
My right foot

A paperweight,
My face featureless, fine
Jew linen.

Peel off the napkin
O my enemy.
Do I terrify?--

The nose, the eye pits, the full set of teeth?

The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be
At home on me

And I a smiling woman.
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments.
The peanut-crunching crowd
Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot--
The big strip tease.
Gentlemen, ladies

These are my hands
My knees.
I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman.
The first time it happened I was ten.
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all.
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

by Sylvia Plath

(τα είπε όλα η Σύλβια - δεν χρειάζεται να πω οτιδήποτε άλλο)

Nothingness

Demystified by ownself
Separated from the world
Invading the inner hopes,
and I am prone to all the psyches..

Dark rainbows over my feet
Dislocating my true beliefs
I wander,and i wonder...
Will the honours that have passed....
May return to share a blast?

Όμως...

Δάκρυα...σίδερα...
Καυτά... πυρωμένα...
Για εμένα, δεν υπάρχει γυρισμός..
Ήθελα να ζήσω, όμως στην πορεία ξεχάστηκα.
Και...τελικά...έζησα.
Ήθελα να αγαπήσω, αλλά κάτι συνέβη.
Και...τελικά..αγάπησα. Πολύ.
Ήθελα να σκεφτώ ποιός είμαι, και η ζωή πέρασε, και πέρασα αλλού.
Ήξερα ότι κάποιος είμαι, αλλά δεν ήξερα ποιός.
Έψαχνα διαρκώς, απεγνωσμένα.
Ακόμα και ο ύπνος έδινε στιγμές.
Που κάποια στιγμή τελειώσαν και αυτές...

Between my bro and I...

- ο ερωτας στα χρονια της χολερας
με το πανι μιας σκισμενης παντιερας
- καλύτερα...μιας ανύπαρκτης παντιέρας..
- και στο βαθος της αγωνιας το τερας
- Και η πεντάμορφη; Πού είναι;
- πενταμορφη,σου κλεψαν το χρυσομαλλο δερας
- μου έμειναν, όμως, τα αστέρια..
- ναι αλλα κι αυτα πεφτουνε σε ξενα λημερια
ή χερια
- παραμένουν πάντα αστέρια... κι έτσι, τα ξένα λημέρια (ή τα χέρια) γίνονται δικά σου...
- λημερια χερια ο δρομος στο τελος του ουρανου μοιαζει απροσπελαστος
και εγω αγελαστος
- σ’αφήνω στον αγέρα, για να σε βρω στο φως..
- με τον αγερα πλουσιος και με το φως φτωχος
εγινε ο απολογισμος
- μα, φτωχός κι αν είμαι... δε φοβάμαι, δεν πονώ...
- οσο κι αν δεν ειναι αρκετο,οσο κι αν στις θυελλες τραγουδω?
- ανεμογυρίσματα, ανεμοσκορπίσματα ... η ίδια μου η ζωή..
- μια στο αγνωστο φυγη...πληγη,αιματος σταλαγματια απο του συμπαντος την πηγη
- γιατί? με ρωτούσες με απορία... δε φταίω εγώ, σου'λεγα.. είναι η πορεία... προς το σύμπαν και το δάκρυ... προς το σκοτεινό φεγγάρι...
- απολυτη η διαδρομη...κανεις πως λοξοδρομει?δε φερουμε αρκετα μπαγκαζια,σε ονειρα με πατημενα γκαζια?
- δεν ωφελούν τώρα τα νάζια... ποιόν πας να τουμπάρεις? μόνος σου εσύ, σε αυτήν την διαδρομή, και ο οδηγός και ο επιβάτης πάλι μόνο εσύ...
- καμια ανοχη λοιπον στο ενοχο μου το παρον...εγω ο υπογραφων στου αδηλου μου του αναθεματος ο δηλων...
- Η ανοχή είναι ενοχή, μου είπες... ένοχος, λοιπόν, κι εγώ.. έξω από πρέπει, έξω από θέλω, οργή που θρέφω, πώς καταστέλλω?
- αφηνεις την τρικυμια να ξεσπασει ,στην ακτη το ασημοχρυσο καραβι να ξεβρασει κι εκει με τις σειρηνες να γελασει...ετσι,θα ξεχασει...
- θα ξεχάσει... νομίζεις? εντάξει... πάντα εν τάξει, δε γίνεται τίποτα... πάμε μαζί σε τρικυμίες και χαλασμούς, μαζί και στα ουράνια τόξα...
- και του ουρανου τη δοξα να ταζουν,οι καρδιες παντα θα αναστεναζουν και το κενο θα αναταραζουν....ανωφελο κι αν ειναι,μη μου μιλας για ομορφια,φενακη ειναι και ανημπορια,στου παγωμενου χειμωνα την θωρια
- να σου μιλήσω για ομορφιά... ναι, το θέλω... την μέσα ομορφιά μας... που, ψεύτικη δεν είναι - παντοτινή όσο και η ψυχή μας...
- και οι διαρρηκτες της ψυχης,πως τους αφηνουμε να μπουνε?...ξεχνανε καποιοι αφου ανοιξουν,στο κορμι μας να στηριξουν τον μισο τους εαυτο και μετα να μην κλειδωσουν και οι εισβολεις να αφουγκραστουν και την χαρα μας αδιακριτα να κρυφακουνε

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ..." ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ"...

Το είχα ξεχάσει..
ότι μπορούσα να γράφω εδώ..
και κάτι - δεν θυμάμαι ακριβώς τί - μου το θύμησε... (επιλεκτική μνήμη;; Μπορεί...)

Ακριβώς έναν Σεπτέμβρη μετά, και τίποτα δεν έχει αλλάξει..

Εξακολουθεί τραγικό...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

Θεοί και άνθρωποι

Πληγώνεις; Πληγώνεσαι; Πληγώνεσαι..

Γιατί με κοιτάς; Σου φαίνομαι ξένος;

Η ζωή σου... Η ζωή μου.

Δε θέλω να ξέρω. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο γυρνάω προς τα πίσω, τόσο επιστρέφω προς τα μέσα.

Στα σκοτάδια πολλά μπορούν να συμβούν. Πολλά μπορείς να κάνεις με ή χωρίς το φως του φεγγαριού, στη διάρκεια της νύκτας.

Κάθησε.. Αφουγκράσου. Τί θες; Τί κοιτάς; Τι επιθυμείς;

Θα πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι η αναμονή σε ταλαιπωρεί. Τα «πρέπει» σε τρελαίνουν.

Θα σου έλεγα ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό, ότι είναι ο μόνος τρόπος.

Κι όμως, πάντα μπορείς. Ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις, έχεις επιλογές .. στις αποχρώσεις του μαύρου...

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ..." ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ"...

Το είχα ξεχάσει..
ότι μπορούσα να γράφω εδώ..
και κάτι - δεν θυμάμαι ακριβώς τί - μου το θύμησε... (επιλεκτική μνήμη;; Μπορεί...)

Ακριβώς έναν Σεπτέμβρη μετά, και τίποτα δεν έχει αλλάξει..

Εξακολουθεί τραγικό...

In Latin, septem means "seven" and septimus means "seventh"; September was in fact the seventh month of the Roman calendar until 153 BC.

Σεπτέμβρης....
Τραγικός μήνας, τολμώ να πω...
Μετά από καταστροφές - σε παγκόσμια κλίμακα, εκλογές, πάγωμα διαδικασιών, κλπ, κλπ,
σηματοδοτεί μια νέα αρχή, συνεχώς επαναλαμβανόμενη...

Ο καθένας σχεδιάζει ή οργανώνει το ήδη υπάρχον πλάνο καταστροφής ή αυτοκαταστροφής του...

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον πλησιάζουμε σε μια λεγόμενη "απολιτίκ" κατάσταση, με αβέβαιο μέλλον και δράσεις που θα ορίζονται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από εμάς.

Όνειρο είναι, και θα περάσει.... (;;;;)

In Latin, septem means "seven" and septimus means "seventh"; September was in fact the seventh month of the Roman calendar until 153 BC.

Σεπτέμβρης....
Τραγικός μήνας, τολμώ να πω...
Μετά από καταστροφές - σε παγκόσμια κλίμακα, εκλογές, πάγωμα διαδικασιών, κλπ, κλπ,
σηματοδοτεί μια νέα αρχή, συνεχώς επαναλαμβανόμενη...

Ο καθένας σχεδιάζει ή οργανώνει το ήδη υπάρχον πλάνο καταστροφής ή αυτοκαταστροφής του...

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον πλησιάζουμε σε μια λεγόμενη "απολιτίκ" κατάσταση, με αβέβαιο μέλλον και δράσεις που θα ορίζονται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από εμάς.

Όνειρο είναι, και θα περάσει.... (;;;;)